محمد حسن موحدی: جشن دلتنگی اگرچه سوژه ای متفاوت و جدید را در بستر اجتماع روایت می کند، اما در سطح آسیب شناسی باقی می ماند و در بازنمایی راه حل ها و درمان های این فضای اعتیاد مجازی ابتر و ناقص است.

محمد حسن موحدی: به نظر می‌رسد مولف اثر علاقمند بوده است تا اضطراب‌ها، استرس‌ها و ملامت‌های دهه پنجاه و شصت را دوباره به مخاطبان دهه نود تحمیل کند و هر چند مخاطب در برخی صحنه‌ها با فیلم می‌خندد، اما در آخر با حالتی مغموم از سینما خارج می‌شود؛ حالتی که حتما نقطه قوت فیلم نیست!