آرش پارساپور: کاهانی با خانم یایا و لقمه را دور خود پیچاندن و بعد آن را بلعیدن، رسما همان کاری را می‌کند که در فیلم از آن انتقاد کرده و مانند یک دولت مردمفریب رفتار می‌کند. او پاتایا و عطاران و فرخ نژاد و مارکتینگ خاص متمرکز روی این موضوعات را ترتیب می‌دهد و به ریش مخاطب می‌خندد.

آرش پارساپور: از جمله برچسب‌هایی که مانع از حضور این فیلم در آن فستیوال شد، موضوع سیاه نمایی بود. آستیگمات اما درست است که به سیاه نمایی می‌پردازد اما به طرز غریبی نیز واقعیست و از آن غریب‌تر بی‌نقص بودن فیلم است.

آرش پارساپور: فیلم جاده قدیم می‌توانست تبدیل به اثر سینمایی بسیار خوب و قوی شود و مساله‌ای مثل سکوت در برابر تجاوز را به زیبایی به تصویر بکشد اما متاسفانه فیلمساز درگیر مشکلات عدیده بسیاری شده و فیلمنامه‌ای که نوشته هم فراتر از دو خط پا را نمی‌گذارد و در همان نیم ساعت ابتدایی کشش دارد.

آرش پارساپور: در نهایت باید گفت که دیدن یک انیمیشن دوبله شده و یا بازبینی آثار بهتری در سینمای کودک همچون کلاه قرمزی در خانه خود به همراه کودکانتان، می‌تواند نتیجه بسیار بهتری داشته باشد تا دیدن این فیلم در سینماها. پسرفتی که در قسمت دوم نسبت به قسمت اول دلیل این توصیه شده و امید است تا در فیلم سوم لااقل شاهد پیشرفت باشیم.

آرش پارساپور: فیلمنامه عرق سرد با اینکه فیلمنامه‌ای به شدت فمنیسمی است ولی نمی‌توان آن را اغراق آمیز دانست. تفکری که در بیننده توسط سکانس‌های فیلم ایجاد می‌شود از نوع تلخی است که بدون حالت شعاری به تماشاگر القا می‌شود و از همین حیث او را بیشتر به تعمق وا می‌دارد.

آرش پارساپور: فیلم سوفی و دیوانه برای مدیوم سینما کارکردی ندارد و می‌توانست تبدیل به یک نمایشنامه رادیویی بسیار خوب، یک کتاب داستانی قابل قبول و با کم کردن عناصر کش دهنده فیلم، تبدیل به یک نمایشنامه و تئاتر متوسط شود، اما حالا در پرده سینما تبدیل به یک فیلم سینمایی بد شده

آرش پارساپور: فیلم شعله ور نمی‌تواند موفقیت‌های آثار قبلی نعمت‌الله را تکرار کند ولی عملا فیلم بدی هم نیست. انتظارات از این کارگردان و همچنین پتانسیل‌های فیلم که تا حد زیادی از دست رفته‌اند بالاست و صرفا امین حیایی به‌خاطر شخصیت عجیبش در فیلم می‌تواند ماندگار باشد.

آرش پارساپور: فیلم آخرین بار کی سحر را دیدی می‌تواند با وجود انبوه این حجم از مشکلات درون فیلمنامه، کماکان در کویر خشک سینمای ایران که آثار یکنواختی در آن جای گرفته، همانند یک لنگه کفش پاره باشد و غنیمت شمرده شود و انصافا می‌تواند برای یک بار دیدن، تماشاگر را جذب خود کند اما فرسنگ‌ها با یک اثر پلیسی-معمایی درجه یک فاصله دارد و برای رسیدن به این پله، هنوز مدت‌ زمان زیادی لازم است.

آرش پارساپور: فیلم هزارپا یک سروگردن از کمدی‌های دیگر بالاتر است ولی صرفا استانداردهای اولیه یک فیلم سینمایی خنده‌دار را رعایت می‌کند و چارچوب قرص و محکمی دارد وگرنه محتوای آن و نوع نمایش این محتوا پر از ایراداتیست که البته به چشم عموم تماشاگران ایرانی نمی‌آید و همین نکته را ابوالحسن داوودی و تیمش هم بهتر از همه فهمیده‌اند.

آرش پارساپور: شوخی‌های فیلم کاتیوشا برخلاف برخی آثار کمدی اخیر سینما پاستوریزه هستند و از این حیث هم می‌توان آن را نکته مثبتی شمرد چرا که با فیلمی خانوادگی‌تر روبرو هستیم که شاید بیشتر از آنکه به درد نسل از جنگ برگشته و جوانان امروزی بخورد، بتواند نوجوانان این روزها را تحت تاثیر قرار دهد و تفاوت‌ها را بدانها نشان دهد و از دوستی‌های بین این تفاوت‌ها بگوید.

آرش پارساپور: کمتر بودن شوخی‌های مستهجن که امروزه در بیشتر فیلم‌ها دیده می‌شود و استفاده از بازیگران آشنای تلویزیونی و سینمایی در کنار هم و همه و همه منجر به این شده که من و شارمین برای خانواده‌ها گزینه مناسب‌تری باشد؛ هرچند هنوز تا مرز یک فیلم خوب خانوادگی فرسنگ‌ها فاصله دارد.

آرش پارساپور: این‌بار پیام فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» به شدت قدرتش را به وزنه سینما و روایت سینمایی باخته است. مضمون بسیار خوبی (خشونت علیه زنان) که در فیلم جدید میلانی انتخاب شده، به خاطر بیش از حد مصنوعی بودن فیلم به فنا رفته است.

آرش پارساپور: اگر فیلم ساراوآیدا به جای سردر آوردن از پرده نقره‌ای به تلویزیون ملی راه می‌یافت و داستانش مثل اثر سینمایی آن دارای شاخ و برگ‌های توخالی تر دیگری نیز بود، شاید می‌توانست سریال نسبتا موفقی باشد و نقاط ضعف آن کمتر به چشم بیاید.