سال ٧٨ در جشنواره فيلم فجر به تماشاى فيلم كره اى رفتم كه اسم عجيبى داشت. سگ هايى كه پارس مى كنند هرگز گاز نمى گيرند.فيلم در سينما ايران،خيابان شريعتى،پخش مى شد.در بخش جشنواره جشنواره ها. به زبان كره اى وبا زيرنويس انگليسى. تنها تماشاگران فيلم من و دو پسر ديگر بوديم. پراكنده در سالن خالى وبزرگ سينما ايران نشستيم. من شنيده بودم كه فيلم دوربين طلاى جشنواره كَن را برده اما آنوقت ها احتمالا اين موضوع مثل امروز براى سينما روها جالب نبود چون ما فقط سه نفر بوديم. يكى از ما همان اوايل رفت. ان يكى انگليسى مى دانست وگاهى مى خنديد ومن تا آخر نشستم و فقط تصاوير را ديدم.مسئول سالن گاهى مى آمد وبه موقعيت دونفره ما وفيلم روى پرده نگاهى مى كرد. امروز كه بعد از نزديك بيست سال آن كارگردان نخل طلا گرفت ياد آن روز و تماشاگر دوم افتادم.