. سلام نمیدونم تا به الآن به این قضیه توجه کردید یانه! که ما قریب به هشت سال از عمرمون رو تو #مدرسه حروم می‌کنیم (چهار پنج‌ سال ابتدایی حداقل به خاطر یادگرفتن یک سری چیز های ضروری همچون خوندن و نوشتن و... خارج از این مسئله هست) آخر به ما مدرک #دیپلم میدن که تنها سودش #بلیط ورود به #دانشگاه هست، بسیاری از ما سال اول نمی‌تونیم وارد دانشگاه بشیم و حداقل دو سه سال به قولی #پشت_کنکوری میمونیم، که یعنی بازهم دو سه سال حروم کردن عمر، حالا این همه #بدبختی و #سختی و #افسردگی و خورد شدن #شخصیت و ازبین رفتن #اعتماد_بنفس و تلف کردن وقت و زمان و به زور لذت بردن از #زندگی و نداشتن یک خواب راحت و کلی چیزهای دیگه که اکثرشون یادگاری دوران مدرسه هستن که نهایتش حداقل بگیم که رسیدیم به دانشگاه. اما کدوم دانشگاه؟ برای من که همراه با بیش از صدهزار نفر #کنکور_هنر میدم اما کل دانشگاه ها فقط ظرفیت شش‌هزار نفر رو تو #هنر دارن آیا ارزشش رو داره به خاطر شش هزار صندلی آدم بیشتر از ده سال عمرشو حروم کنه؟ بخدا ارزشش رو نداره. که اونهم چی؟! حالا تو این دویدن غیر منطقی و غیر عادلانه و نفس‌بُر رسیدیم به دانشگاه، دانشگاه که محل رسیدن به تمام آرزوها و رویاها نیست! اونهم باز بدبختی های خودشو داره. نه میتونیم درس نخونیم و کنکور ندیم و نه ارززش رو داره درس بخونیم و کنکور بدیم، این سخت ترین دوراهی زندگی ماست که معمولا ناخواسته خودمونو وسط مدرسه و درحال دویدن به سمت دانشگاه میبینیم. . این قضیه برای تمام رشته ها هست، چون شرکت کنندگان کنکور بیش از یک‌میلیون نفر هستند و ظرفیت دانشگاه ها کمتر از دویست هزار نفر.