من تازه امروز اينترنتم وصل شد. بنا به دلايل و شرايطي ديگه قصد نداشتم در فضاي مجازي فعاليتي داشته باشم اما آنچه كه در اين چند روز اخير بر سر مردم سرزمينم كه از غم نان به خيابانها آمدند و با شقاوت با گلوله جنگى پاسخ گرفتند بي قرارم كرده بود تا با وصل مجدد اينترنت پستي در حمايت از شهدا و مظلومانى كه كشته يا مجروح يا به اسارت گرفته شدند بگذارم. ميدونم اين پست تبعات فراواني برام خواهد داشت اما باكي نيست اگر حتي دستگير يا تا آخر عمر ممنوع الكار و تصوير بشم. الان كه نت دارم شگفت آورترين چيزي كه با اون مواجه شدم سكوت عجيب هنرمندان و فرهيختگان مملكتم در برابر اين حجم از ظلمه! اميدوارم اونها هم مثل من دليل سكوتشان دسترسي نداشتن به اينترنت باشه نه از بيم از دست دادن جايگاهشون. وقتي ما كه اسم خودمون رو هنرمند ميگذاريم و روح هنر هيچوقت در برابر هيچ ظلمي تاب نياورده و چه در اشعار كهن چه در نمايش ها و تعزيه ها نمود داشته و ظالم را محكوم و در وصف حال مظلومين مرثيه سرايي ميكند ،حالا بنا به مصلحت سكوت و يا به يك جمله طعنه آميز يا كاريكاتور بسنده ميكنيم، چطور انتظار داريم كه پليس و نيروهاي نظامي كه تحت نظارت شديدتري هستند به مردم بپيوندند و در برابر خواسته هاي حداقلي مردم مظلوم دست به ماشه نشوند؟! اميرحسين قاسمي . لطفا اين پست را بازنشر دهيد