لطفاً لایک نکنید ولی اگر نظری دارید کامنت کنید ، ممنون. هیچ کدام از ما ، خود واقعیمان نیستیم،همیشه سعی داریم که بگوییم چقدر بی تقصیریم همیشه سعی داریم بگوییم بهترین رفتارهارا داشته ایم، همیشه تلاش کردیم ثابت کنیم بی نقص تر از بقیه ماهستیم و جدیدا با دیالوگ های احمقانه ایی که ، خوب بودن ضرر دارد و یا مشکل من اینست که زیادی خوبم خواسته ایم بازهم به همه ثابت کنیم که اگر یک نفر در دنیا خوب و درست کردار است ، آن ما هستیم. پس در میان ما بد کیست؟ هر کی در ذهن خودش سالم ترین روح خداست و بقیه را ترکیبی از خدا و شیطان میپندارد. آری همه ما سالم ترین روح خدا هستیم ، اما با این روح چه کردیم ؟ هرکجا که جوابی برای وجدان خود پیدا کنیم ، قافیه را باخته ایم ، ما هیچکدام حرف دیروزمان نیستیم،بی پایه اییم.ولی آیا از ابتدا اینگونه بودیم؟ خیر ، همه مان باهم یکدیگر را اینگونه تغییر دادیم. دقیقا در لحظه ایی که توجیحات زیادی برای وجدان خود خلق کردیم.دقیقا همین لحظه که ممکن است دستمان به سمت لایک کردن همین پست برود بی آنکه فهوای کلام را درک کنیم. همیشه بد شدن سخت تر از خوب شدن است. پس شاید هنوز فرصتی باشد که به خود برگردیم. چون باید مطمعن بود که خوب بودن ساده تر از بد بودن است. قالتاق ، کلمه جالبی است ، همدیگر را قالتاق بار نیاریم. شاید این جملات ، خود واقعی من نباشد و فقط نقاب حرفای اومانیسمی را دارم.و شاید تو که تایید یا رد میکنی هم ، خود واقعیت نباشی،پس چه دلیل دارد که من این متن را بنویسم و تو تایید یا رد کنی؟ جواب این سوال حلقه فراموش شده این ماجراست