...(درباره این عکس) هر آنچه مفهوم رابطه ما و جامعه با شرایط سیاسی اجتماعی فعلی ما است در این عکس نهفته است.جمعیت خشمگین اما ساکت و خیره،خسته و مغموم به پشت درهای بسته رسیده است.عکس #محمدرضا_شجریان نماد همه ایران و این خاک آن بالا پیشانی و چهره جمعیت شده است!نگاه کنید که چطور روی سیاهی در مسدود با میله هایی که زندان را به یاد می آورد درست کنار قفل های آن، رد و گرد لگدهای زندانبان خشمگین به جا مانده است.زندانبان عقب نشسته و خود را مخفی کرده است اما نگاه کنید به شیشه قاب عکس در پیشانی جمعیت که تصویر محو پاها و پوتین های زندانبان برای همیشه حک شده است!همین برای رسوخ به دل تاریخ مهیا و کافی است. اما از همه تکان دهنده تر نگاه و چهره عکس #محمد_رضا_شجریان به همان پاها و صاحبین آن است.گویی این خود شجریان است و نه عکسش که پیشاپیش و همراه جمعیت به درهای بسته رسیده و تمام چراهای یک جامعه زخم خورده از حالت چهره او طغیان کرده است.در چهره او‌ که چهره همه اجتماع عظیم پشت سرش با دهان های بسته است قهری تراژیک و تاریخی نهفته است و در برابر آن،قواره در نیز یارای مسدود بودن برای همیشه را در نظر تداعی نمی کند. این عکس ماندگار #مهشاد_جلالیان عکسی از ایران ماست و سفرش را آغاز کرده تا نماد “رویش ناگزیر جوانه ها” برای آیندگان باشد. #همایون_غنی_زاده پ ن:این عکس را اول بار در @nabayad_mikhandim دیدم و ذهن این قلم را متن زیبای آن به تصویر پاهای درون قاب معطوف کرد.