ما اعتراف میکنیم که از ما بازیگران بهتری هستند بازیگرانی که صحنه شان خیابان است و مخاطبشان، جمع اجتماع. بازیگرانی که میگویند و میگویند و میگویند! از باطل و حق و از واقع و مجاز و این میانه اگر خوب بنگری فقط اجساد، واقعی ست. ما چطور بازی کنیم با دست هایی این همه خالی با دهانی این همه در بند سرابی این چنین فریب راست هایی این همه دروغ؟ ما چطور روی این صحنه عاریه کوچک با تفنگ های چوبی اندک کشتاری بزرگ راه بیندازیم که در آن خون از آب جاری روانتر است و از خاکی که بر آن ریخته بی ارج تر؟ ما کارگران نمایشیم نشسته در ردیف اول تهمت از تیره آن مرغ دانه بر که در عروسی و عزاش هر دو سر میبرند ما تصویر کوچک این دنیاییم اگر حقیر ، اگر شکسته ما تصویر زمانه خود هستیم ما اعتراف میکنیم که از ما بازیگران بهتری هستند با چشم بندی و شعبده با اشک و آه و سوز با مژده و فریب با تفنگهای واقعی بسیار! آنان به نام شما -به نام نامی مردم- آراء شما را غربال میکنند شما تحسینشان میکنید و مرعوبشان هستید. سنگ آسیای آنان از خون شما میگردد و نمایشنامه شان را بارها خوانده اید با نام جعلی تاریخ! (خاطرات هنرپیشه نقش دوم/بهرام بیضایی) 📸: @ramtinjahanbani