گل...بايد تمام خاطراتمون رو مرور كنم تا يادم بمونه. تمام كارهايى كه مى‌خواستیم با هم انجام بديم. ما روزهاى زيادى رو پيش رومون مى‌دیدیم. حالا تو نيستى. ديروز-روز تولدم-تو رفتى. هر سال ١٥ مهر و هر وقت كه روزگارم سخت بشه، يادم مى‌مونه كه چه‌طور سرسختانه اجازه ندادى كسى روزهاى سختت رو ببينه و تصويرى كه از خودت به جا گذاشتى، همراه با اميد و آرامشه. زمانى كه از مرگ پدرت حرف مى‌زدی، نه اثرى از بغض و حسرت، كه لبخند و پذيرش بود. تصويرى كه تا ابد ازت توى ذهنم مى‌مونه صورت ماهت، موهاى بلند و خنده‌ی قشنگته. خداحافظ عزيزم.