. سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند! یک ربنای او برای دو جد پشت و هفت نسل بعد ما بس بس است. اندوه من نه از مرگ اوست که مرگ حق است و جسم فانی و در این روزگار بدکردار مرگ چندان هم زهر و درد نیست. اندوه من از یکی یکی کم شدن معدود نشانگانی‌ست که این خاک هفتاد و دو ملت بر سر دوست داشتنش وفاق داشت.