این بار سوم است که این عکس را به اشتراک می گذارم. بار اول به عنوان “عکسی خاطره انگیز و شیرین” . بار دومی که عکس را گذاشتم ، عارف دیگر نبود . حالا علی ابوالحسنی هم رفته است . علی همان است که سمت چپ من نشسته و دستش روی شانه من است و عارف با گریم و کلاه بالای سرم ایستاده . عکس را بزرک کردم و به چشم های عارف نگاه کردم ، بعد به صورت علی ، بعد به بقیه ، به پیراهن گل گلی و موهای سیاه خودم هم نگاه کردم و به سایه مرگ که خیلی نزدیک است، اگر دقت کنید در عکس سایه اش هست ، باید عکس را بزرگ کنید و دقیق‌ نگاه کنید تا آن را ببینید. یاد علی و عارف همیشه با من خواهد بود . و این همیشه نمی دانم چقدر طول می کشد. حالا دیگر این “عکسی خاطره انگیز و تلخ “ است