بر خلاف این شعار که می گویند "هرکس خودش بهترمی داند" یک واقعیت وجود دارد؛ این که هیچکس آنقدرها هم نمی داند. وضعیت سینمای امروز بدون اندیشه گروهی پیش نمی رود. هرچند که گويا كارگردان ها تصورشان غیر از این است. هر کارگردانی مطمئن است همان اوست که پروژه را شروع کرده ؛ پیش برده و تمام کرده. اما واقعیت این است که احتمالا او حتی نمی داند دوربین فیلمبرداری چطور سرهم می شود. کارگردان پذیرفته که تخصص او چیز دیگری جز سرهم کردن دوربین است اما در پذیرش میزان سهمش در یک فیلم؛ همین اندازه منطقی نیست. چون او می خواهد يادآور دورانی در گذشته باشد که به واسطه وسعت كمتراطلاعات مى شد پذيرفت؛ کارگردان بهترمی داند. قدرت این تفکر که - هرکس خودش بهتر می داند - آنقدر زیاد است که همه محیط اطراف را مثل یک هیولا می بلعد. حتی واقعیت؛ و واقعیت این است که فیلم جنايت بى دقت در جشنواره شیکاگو جایزه برده اما حضورش آنجا به واسطه یک کار گروهی بوده که همه درآن نقش داشته اند و کارگردان هم در بخشی از آن سهیم است. واقعیت دیگر این است که شیکاگویی ها سینمای ایران را با عزت الله انتظامی- جعفر پناهی -اصغر فرهادی- محسن مخملباف- محمد رسولف و وحید جلیلوند پیش از جنایت بی دقت می شناختند. دهها واقعیت دیگر وجود دارد که خودشان به دهها واقعیت دیگر پیوند خورده اند. تاریخ سینمای ایران یک واقعیت بزرگ و درهم تنيده است که برای بلعیدنش در فردیت مان باید مثل یک هیولای غول آسا شد و همین هیبت مان را ترسناک و زشت می کند. بايد كمى هم به این شبکه درهم تنیده نگاه کرد و دست از بلعيدنش برداشت . پ. ن: مرتضى دركامنت ها از سهراب شهيدثالث نوشته و بله سهراب شهيدثالث. ممنونم مرتضى. عكس ها از رئوفه رستمى @raoofehrostami #عزت_الله_انتظامى #سهراب_شهيدثالث #جعفر_پناهى #اصغر_فرهادى #محسن_مخملباف #محمد_رسولف #وحيدجليلوند #جنايت_بى_دقت #هجوم #ماهى_و_گربه #شهرام_مكرى #شهرام_مكري #شيكاگو #فستيوال