اشعار زیبای پروین اعتصامی تا به بازار جهان سوداگریم تا به بازار جهان سوداگریم                            گاه سود و گه زیان می آوریم گر نکو بازارگانیم از چه روی                          هرگز این سود و زیان را نشمریم؟ جان زبون گشته ست و در بند تن ایم            عقل فرسوده ست و در فکر سریم روح را از ناشتایی می کشیم                      سفره ها از بهر تن می گستریم گر چه عقل,آیینه ی کردار ماست                  ما در آن آیینه هرگز ننگریم گر گرانباریم,جرم چرخ چیست؟                    بار کردار بد خود می بریم چون سیاهی شد بضاعت دهر را                 ما سیه کاریم کآن را می خریم پند نیکان را نمی داریم گوش                      اندراین فکرت کزایشان بهتریم پهلوان,اما به کنج خانه ایم                          آتش,اما در دل خاکستریم کاردانان,راه دیگر می روند                           ما تبه کاران به راه دیگریم گرگ را نشناختیم از شبان                         در چراگاهی که عمری می چریم بر سپهرِ معرفت,کی برشویم؟                     تا به پرّ و بال چوبین می پریم واعــظیم امّا نه بــهرِ خویشتن                     از برای دیگران بر منبریم آگه از عیب عیان خود,نـــه ایم                     پرده های عیب مردم می دریم ســــفلگی ها میکند نفس زبون                 ما همی این سفله را می پروریم بشکنیم از جهل و خود را نشکنیم               بگذریم از جان و از تن نگذریم باده ی تحقیق چون خواهیم خورد؟              ما که مست هر خم و هر ساغریم چون که هر برزیگری را حاصلی ست            حاصل ما چیست گر برزیگریم؟ چون که باری گم شدیم اندر رهی               به که بار دیگر آن ره نسپریم زآن پــــراکـــندند اوراق کـــــمال                    تا به کوشش,جمله را گرد آوریم تــا بـــیفشانند,بـــــر چـــینندمان                     طوطی وقت و زمان را شکّریم