امروز هم میگذرد همانند دیروز که گذشت ...آیندگان چه لبخند هایی به لب دارند از خواندن تاریخی‌که ما در همین لحظه آجر به آجر آنرا میسازیم...حال این لبخند به حماقت ما ، ...یا شجاعت ماست؟ کاش میشد تلاشی که برای قرنطینه کردنِ جسم خود میکنیم برای تفکر و‌تعمل نیز میکردیم ...نشد و‌نمیشود ..ان چیزی که امروز ویرانگر است بیماری نیست ..نا امیدی است ..نیازهای اولیه یک جامعه وقتی به رویایِی دست نیافتنی تبدیل شود میشود امروزیی که باید بگذرد و چشم‌به انتظار فردایی باشی که ایا در این جهان هستی یا نه. پ ن:(تعمل)رنج بردن درکار