. داس، میله آهنی، چاقو رومینا، ریحانه، فاطمه شمال، جنوب، شرق پدر، پدر، پدر و همسر آیا باید مثل همه مصیبت‌های دیگر به این خبرهای دخترکشی هم عادت کنیم؟ یک ماه از قتل رومینا نگذشته که تصویر #ریحانه_عامری و #فاطمه_بریهی شبکه‌های اجتماعی را پر کرده. اولی را پدرش با تبر کشت چون کمی دیر به خانه می‌آمد، دومی را همسر و پدرش با هم لب شط کارون سر بریدند چون نمی‌خواست تن به زندگی با مردی بدهد که دوست نداشت. آیا قتل‌ها اتفاقی بودند؟ خیر! پدر رومینا مدتها قبل از قتل در مورد حکم فرزندکشی از قوم و خویشی که وکیل بود پرس و جو کرده بود، پدر ریحانه بارها به مادرش گفته بود من یک روز ریحانه را می‌کشم، پدر و همسر فاطمه قبل از سر بریدن دختر به تمام فامیل گفته بودند بیایید خداحافظی کنید که دیدار آخر است... اینها سکانس‌های بی‌رحمانه‌ای از یک هارور مووی نیست، قصه‌هایی از تاریخ عرب عصر جاهلیت نیست، تمام اینها لحظاتی مستند از زندگی‌های حقیقی است در بهار سال ۹۹ شمسی، ایران. بعضی خبرگزاری‌ها میزان ناموس‌کشی را تا ۱۵۰۰ نفر در سال برآورد کرده‌اند. یعنی سالی دو مدرسه پر از دختر، سالی پنجاه کلاس دانشگاه که تمام صندلی‌هایش را دختران پر کرده باشند، سالی پانزده شرکت بزرگ که تمام کارکناش زن باشند...و تمام این زن‌ها و دختران توسط پدر، همسر یا برادرانشان به قتل رسیده‌اند آنهم تنها به دلایل ناموسی. پرونده این قتل‌ها را که ورق بزنی بیشتر سرسام می‌گیری. دختر/زنی سبک‌سر بود، با فلان پسر حرف می‌زد، دیر به خانه می‌آمد، تن به ازدواج نمی‌داد، آرایش می‌کرد، رام نبود... دلایل قاتل برای وقوع قتل اغلب همینقدر پوچ است. هیچ‌کس نمی‌گوید چرا زنت را طلاق نمی‌دهی، میکشی؟ چرا یک بار فکر نمی‌کنی مقصر رفتار دخترت تو هستی که هرگز در محیط خانه فضای امن و آرامی به او ندادی؟ عشق ندادی. هیچ‌کس نمی‌گوید غیرت سر بریدن ناموس نیست، اسم این توحش هرچیزی است جز غیرت. در همه این سناریوها جای خالی حضور و عملکرد مادران به چشم می‌آید و همین مدعایست که زن به شکل طبیعی در این طبقه فرهنگی تا چه اندازه منفعل و مفعول است. چند جلد کتاب، چند سریال، چند فیلم باید ساخته شود تا کمی این نگاه جامعه که زن را به مثابه مال، نه انسان می‌پندارد، تغییر کند؟ چند ساعت سخنرانی در مدرسه و مسجد و منبر باید انجام شود تا کمی از این تحجر فاصله بگیریم؟ چند دختر دیگر باید به ضرب داس و تبر پدر و برادر و همسر مظلومانه جان بدهند تا بفهمیم این فرهنگ نیاز به بازسازی جدی دارد؟