از درخت آلوى كوچك پشت پنجره مى آموزم. لحظه را درياب، بعد از زمستانى سخت و پر برف بهار امده، ميدانم باز زمستان هايى در راهند، اما تا ريشه در خاك دارم بايد زندگى كنم. باور كنيد دل من هم ، نه تنها پر، بلكه خونه از تمام دردهايى كه ميدانم و ميدانيد، اما حيف است در حد توان مالى مان زندگى را براى خودمان و فرزندانمان زيبا نكنيم. ما اين هفت سين بى آجيل امسال را از ياد نخواهيم برد، اما اين را نيز به ياد مى آوريم كه زندگى در جريان است و بايد با زمستانهايش كنار آمد. تصميم داشتم به احترام دل هاى پر درد و معده هاى خالى، امسال نوروز را تبريك نگويم، ولى با خودم فكر كردم، خودمان كه نبايد همپاى محروم كنندگان، خودمان را از شادى هاى كوچك محروم كنيم... نوروز پيروز. دوستتون دارم.