. خيلی وقته دستم به نوشتن نميره، چی دارم اين روزا برای گفتن يا نوشتن؟! روزهای عجيبيه، همه دارن حرف ميزنن، همه نظر ميدن، همه سياستمدارن، آرتيستن، ورزشكارن، دايركتور و دنسر و پينترن، همه دكترای مديريت بحران دارن و كارشناس حل و فصل كردن بلايای طبيعی هستن، و من هر روز غر غروتر و بی دل و دماغ تر، مثل اكثر آدم های دور و برم.. اما امروز بايد بنويسم؛ چی برام بزرگتر از بازيگری در جهان هست؟؟ و چقدر اين روزها غمگينم بابت شرايط حاكم؟! و تو تمام اين روزا تنها چيزی كه منو به اوج لذت ميرسونه ديدن بازيگرای واقعيه، انسانهای واقعی، راجع به يك پكيج حرف ميزنم، راجع به آرزوهام در ميانسالی و پيری، جلوی دوربين قشنگ بودن كافي نيست! و چقدر كار سختيه به اون مرحله رسيدن.. اين عكس رو دوستش دارم، چون عين يه شاگرد واقعی رفتم و خواستم كنار انسان_بازيگر محبوبم عكس بگيرم كه بماند به يادگار، كاری كه تا امروز خيلي كم انجامش دادم. عكس يادگارِ بهترين تجربه كاری منه با يه گروه درجه يك در سينمايی #جهان_با_من_برقص، دلم ميخواد اين روز رو به آقای علی مصفا و تک تک علی مصفاهایی كه قطعا زيادند و من شانس همكاری باهاشون رو داشتم و نداشتم تبريک بگم، كاش ميشد هزاران نسخه از روتون تكثير كرد، و جهان پر از انسان_بازيگرهای بزرگ ميشد، چقدر كيف ميكرديم اونروز.. روز بازيگرای واقعي مبارک ♥️