. برای خرید لباس، شما اول بین همه گزینه ها به دو انتخاب میرسید و بعد یکی را انتخاب میکنید. یعنی از کثرت به عدد دو میرسید و بعد به یک، و در واقع از کثرت به وحدت میرسید. 💡اگر از شما بپرسند ایران را دوست داری یا آمریکا را، میگویی ایران. بعد میگویند بین اصفهان و شیراز کدام را دوست داری، تو مثلا میگویی شیراز، بعد گزینه جدیدی می‌دهند. این یعنی بعد از هر انتخاب بین گزینه یک یا دو، همواره یک “طیف” معنی دار میشود و تو باید از طیف به دو برسی و بعد به یک. این برای این است که واحد (یا همان یک) اول به دو و بعد به کثرت تبدیل شده است. اینگونه ما از وحدت به کثرت میرسیم. 💡عالم اینگونه بنا شده است. جهان نیز، هم از منطق صفر و یک، تبعیت میکند هم از منطق فازی و طیفی. ما بعد از انتخاب بین حق و باطل، بلافاصله با یک “طیف” مواجهیم. و حال باید در این طیف، بین یک یا دو خودمان، یا بین حق و باطل جدید، دست به انتخاب بزنیم و این تا بینهایت ادامه دارد تا بتوانیم به انتخاب حق خود برسیم. آری بین حق و باطل باید یکی (یعنی حق) را انتخاب کرد ولی بلافاصله در جبهه حق طیف ایجاد میشود و ما باید با دسته بندی های جدیدی دوباره باید دست به انتخاب بزنیم. 💡نظام های اندیشه ای وقتی خطرناک اند که یا صفر و یکی فکر میکنند یا فازی و طیفی. از اولی دیکتاتوری و استبداد استنتاج میشود و از دومی سستی و باری به هرجهت بودن. لذا هم باید صفر و یکی اندیشید و هم طیفی. جمع بین نگاه صفر و یکی و فازی، ما را به نگاه توحیدی نزدیک میکند. (اصلا انتخاب اسم جیوگی برای همین بود: یک فلز مایع). 💡غیر از خداوند نیز که حق مطلق است، هیچ حقی مطلق نیست، و هیچ باطلی باطل مطلق نیست. در درون جبهه حق، همواره باطل نیز نهفته است و در جبهه باطل نیز حق نهفته است. وظیفه ماست که باطل جبهه حق را کشف و آن را تصفیه و حق جبهه باطل را کشف و آن را از آن خود کنیم. 💡در منطق گفتمان افق یا همان نئوصدرایی ها، جهان همواره یا صفر است یا یک. همواره ما وجود داریم و غرب. ما خوبیم و غرب بد. ما حزب اللهی ها خوبیم و بقیه بد. ما باید باشیم و بقیه باید بروند. در این گفتمان “طیف” وجود ندارد. لذا این گفتمان هیچ وقت نمی تواند به کثرت به معنی حقیقی و استراتژیک مومن باشد. این گفتمان خود را مصداق حق و دیگری را هرچه هست مصداق باطل میشمارد. این گفتمان هیچ گاه در صدد تصفیه باطل خود و در آغوش گرفتن حق نهفته در در طرف مقابل نیست. 💡ریشه این طرز تفکر در برداشت خاصی از اندیشه ملاصدراست که الان مجال پرداختن به آن نیست. این ساده ترین توضیح از یک بحث معرفتی پیچیده بود.