. به کدام مذهب است این،به کدام ملت است این که کشند عاشقی را ، که تو عاشقم چرایی؟! عراقی چقدر شجریان بودن، شجریان زیستن، شجریان خواندن، شجریان رفتن،شجریان ماندن، موهبت و آرزوست برای هر آن کس که می خواهد باشد با شرافت، با عزت، مانا و جاودان. این راز مختص بزرگ مردان روزگار است. از قدیم الایام؛چونان فردوسی سترگ، که ایران زمین را پر آوازه کرد با کلام سحر انگیز و بی بدیلش و اکنون فرزند خلفش شجریان فرهیخته با آوای جادویی اش که به حق جای پای او نهاد، برای سر افرازی این مرز و بوم و مردمانش. و اینک عالیجناب شجریان در کنار فردوسی عالی مقام خواهد آرمید شأن و مرتبتی بس شایسته و در خور. جایگاه و ساحت چونان دلیر مرد جور ستیزی، جز این نیز، نباید باشد.،چرا که اندیشه استاد ،مصداق همان شعر حضرت فردوسی کبیر است .چو ایران مباشد تن من مباد. چقدر شجریان بودن آرزوی دیرینه من است و بسیار مردمان... پ.ن:عصر جمعه...سیاه و تلخ و بارانی، اندوه بی پایان، مصیبتی که در باور نمی گنجد. رفتن ناباورانه ی بزرگ مردی که در خاطرات دیرینه ملتی حضور بلامنازع داشته و دارد و خواهد داشت، تصنیف(گل باغ آشنایی)برای من گویای همه ی سال های جوانی ام در کوهساران بوده و خواهد بود و خواهد ماند...