به بهانه روز سینما؛ شاید کمتر نوجوانی در ایران باشد که جمله «محیط سینما آلوده است» را از خانواده اش نشنیده باشد. وقتِ انتخاب رشته یا ثبت نام در کلاس هنر... یا از سینماگران شنیده باشند که نمی گذاریم فرزندانمان به سینما پا بگذارند! به گمان من این دو با هم فرق دارند؛ اول اینکه وقتی بی اخلاقی در جامعه ای بیداد کند طبعا فراگیر خواهد شد و سینما و جای دیگر ندارد. در اینکه ما دیریست دچار یک بی اخلاقی جمعی شده ایم که ان شاالله کسی شک ندارد، اما چرا سینما که به نسبت (به گمان من) از دیگر جاها پاک تر است؟ بیشتر در مظان اتهام است؟ سینمایی که نه استادِ صوت و لحن داشته ، نه دکل نفتی! اگر هم به برکت حضور چند آقازاده پول شویی یا هر اتفاق دیگری افتاده باز هم ربطی به ماهیتِ انسان سازِ سینما ندارد، ارتباط به کامِ این جوانک ها (آقازاده ها) دارد که به مال حرام عادت دارند! همانجا که پول شویی می شود هم هنرمندان ته صفند و ممکن است طبق همان اصلی که بدان اشاره کردم چند نفر هم کاسه لیسی کنند و الخ باری همه اینها را گفتم تا بگویم وقت حمله به سینمایی که من از دیگر جاها بیشتر آدم حسابی در آن دیدم یک مرور ساده کنیم: مادرِ علی حاتمی را باشوی بیضایی را خانه سیاه استِ فروغ فرخزاد را خانه ی دوست کجاست کیارستمی را کاغذ بی خطِ تقوایی را جداییِ فرهادی را دونده ی امیر نادر را به رنگ ارغوانِ حاتمی کیا را بچه های آسمانِ مجیدی را نیازِ داودنژاد را قیصرِ کیمیایی را میم مثل مادرِ رسول را امام علیِ میرباقری را روز واقعه اسدی را مهمانِ مامانِ مهرجویی را عروسِ افخمی را روایت آوینی را و همه آنها که حافظه من یاری نمی کند را نه فقط در قدیمی ها حتی در جوانان دسته گلمان آخرین روزهای زمستانِ مهدویان را هیچِ کاهانی را پذیرایی ساده حقیقی را رویاهای اسکویی را ملفِ گندِ رحمانی را خونمردگی کارت را سرخ پوستِ جاویدی را... ما مردم نباید فراموش کنیم درخشان ترین رویاهایمان را سینماگران برایمان رقم زده اند ، همان سینمایی که متهمش می کنیم. اینکه برخی از هنرمندان هم دوست ندارند فرزندانشان به سینما بروند ریشه در رنجِ سینما دارد و مصائبِ شیرینش! پی نوشت: روز سینما مبارک پی‌ نوشت: قدر هنرمندانمان را بدانیم. Photo by @sarah__saghafi