بی سوادی ، این غول ترسناک دهه های گذشته،امروزه دو چهره دارد؛ بی سوادی سیاه و بی سوادی سفید. بی سوادی سیاه همان است که در نخستین نگاه ، درک و مشاهده می‌شود ؛ این که کسی نمتواند اسمش را بنویسد یا تابلوی یک خیابان را بخواند. این شکل از بی سوادی قابل اندازه گیری و ثبت در آمارهاست اما بی سوادی سفید؛ این چهره مدرن بی سوادی ، مربوط به کسانی است که انبوهی از مدارک دانشگاهی و آموزشی و گواهینامه های مختلف را به دوش میکشند ، اما هنوز در ساده ترین تعاملات و ارتباطات انسانی دارای مشکلات جدی هستند. کسانی که عشق میورزند و رابطه میسازند ، اما توانایی حفظ هیچ کس را در کنار خود ندارند و زخم های عاطفی خود را از رابطه ای به رابطه دیگر میبرند . کسانی که روزها و شب ها ، وقت خود را در حال سپری کردن چرخه تکراری خود میگذرانند ، یا وقت خود را با آدم های خودی و دوستی های خاله خرسه میگذرانند یا وقت خود را در شبکه های اجتماعی میگذرانند، با غافل بودن تمام عیار از خود بدون اینکه ذره ای خود را محتاج یاد گیری های جدید بدونن، که همان شکل جدید ولگردی و ایستادن های سر کوچه است، کسانی که به مدد تکنولوژی و صفحات مجازی در کار و زندگی دیگران سرک میکشندو به سادگی ناسزا میگویند و هرزگی می‌کنند و در مورد هر موضوعی اظهار نظر می‌کنند .کسانی که به جای مطالعه و تحقیق فقط از سلبریتی ها و‌نوشته ها و سر تیتر های کانال های انگیزشی ، بدون هیچ شناختی عکس هایی از چگوارا و بوکفسکی و نیچه میگذارند و تقلید می‌کنند امروز نیاز جامعه ما بیش از آن که سواد خواندن و نوشتن باشد ، سواد سفید است ؛سواد ارتباط، سواد انتقاد ، سواد تحلیل،سواد عاطفی ، سواد مدیریت مالی ، سواد حفظ خانواده و ده ها سواد دیگر که باید برای زندگی آموخت. تعریف جدید یونسکو از سواد : با سواد کسی است که بتواند با استفاده صحیح از آموخته های خود تغییر مثبتی در زندگی خود ایجاد کند . #رامتین_کیان_پور