زخم های روی "بدن"ما یکی از مهمترین نعمت هایی است که به ما انسان ها اعطا شده. زخم ها به کاغذهای کوچکی میمانند, که در حین خواندن کتابی قطور, آن ها را به منظور علامت گذاری بخشی از آن کتاب, در لای ورق های کتاب جا میگذاریم. به "بدن"تان که نگاه می کنید, هر جای زخم, شما را به فرازی خاص از زندگیتان می برد. من هم بار ها پست هایی روی صفحه ام گذاشتم که نه خبری از توفیق در آن است, نه حال خوشی منعکس می کند. فقط حکم زخم هایی را دارد که یاد آور لحظات نامیمون زندگی کاری من است. "بدن" من در این پست, خودش زخمی دردناک است بر "بدن" کارنامه ی کاریم. . پ:ن: مهتاب پیشقدم, کارگردان فیلم کوتاه "به همه میگیم خوابه" با این عکس, در صفحه اش نوشته: علاقه ای به نوشتن در اين باره نداشتم و اگر گفته ی دوست عزيزی نبود هرگز كلمه ای نمی نوشتم, چرا كه ناديده گرفته شدن ها و كج نظری ها به هیچ عنوان دلسردم نمی کند. اما وقتی به زحمت های گروه های جوان بدون هيچ حامی ای, آن هم در این شرایط فکر میکنم, وقتی به حذف شدن به این سادگی فيلم های دوستانم و فيلم خودم "به همه میگيم خوابه" آن هم بخاطر پوشش بازيگر مرد فیلم فکر میکنم, عمیقا من را آشفته می کند. آيا در سال های قبل تر, پوشش های مشابه مردان در فیلم ها شامل اينگونه مميزی های تلخ می شد؟ ....هر چقدر به سياست های شما فكر ميكنم نمی توانم خودم را راضی کنم, یا حتی دلیل منطقی ای برای اینگونه سانسورها پیدا کنم اما بيشتر فکر میکنم كه جايگاه سينما والاتر از این تنگ نظری هاست. باشد كه همگی رستگار شويم . پ.ن: اولین باری که مهتاب این عکس رو برام فرستاد, گفتم دم جشنواره پستش میکنم که همراه بشه با اکران فیلم. الانم دم جشنواره هستش, ولی همراه نمیشه با اکران فیلم.