پرسپولیس نباید قهرمان بشود ، اصلا اگر قهرمان بشود همه چیز خراب میشود . این تیم همین طور که زخمی ، همین طور که زخم خورده و لنگ لنگ مثل قیصر بچه های آب منگل خلیج و گلادیاتورهای اسمی شان ژاوی و گابی و ... را یکی یکی زده و اینجا رسیده است ، دیگر جایی ندارد . هی خون و هی جان و هی یار از دست داده . انگار آخر فیلم قیصر است و قیصر لای واگن ها . این تیم اگر قهرمان بشود همه اینها فراموش میشود . چهره اش میشود چهره ی عضلانی و حرفه ای یک قهرمان و همه رنج هایش فراموش میشود . این تیم اگر سه گل به ماشین سازان سامورایی میزد و جام را از دستشان میگرفت که دیگر قیصری برای ما نخواهد ماند . آن وقت است دیگر شده است یک نیروی ماورایی ، یک سوپرمن . ما عادت کرده ایم به رنج ولی ، تصویر این تیم همینطور برای ما جاودانه خواهد ماند که از خودی نا رفیق تا حریف را یکی یکی شکست داده تا رسیده به دور آخر ، غول آخر بازی ، سامورایی تا بن دندان مسلح آماده . دقیق مثل تمام بازیهای سگا و نینتندوی بچگی هایمان و قوی تر از ما و باز ماییم و دسته خراب و پر از قطع و وصل . برای تیم برانکوی دوست داشتنی ما ، برای پرسپولیس خسته ی ما و برای قیصر زخمی مان که زخم آخر را از داور خورده جانی نمانده دیگر . تصویر این تیم زخمی از رفیق های نیمه راه در پای جام برای ما تا همین الان برای ما جاودانه شده است و سنجاق شده به تاریخ سرخ . آخ ولی اگر آخر قیصر هم مثل فیلم فارسی ها عوض میشد و شیرین میشد