در اين روزهاىِ تلخ كه از پسِ آبان ٩٨ گذشته است،لحظه اى چهره ى جوانانِ جان باخته،مردمانِ زخم خورده،مادران داغدار و پدرانِ بى تاب از برابرِ چشم دور نمى شود.جوانانى كه خونِ پاكِ آنها با بى تدبيرى بر خاك ريخته شد و با انتساب شان به بيگانگان سعى بر ناديده گرفتن شان شده است.مردمانى كه امروز از پسِ غبارِ غليظِ بى ارتباطى،نامِ يكان يكانشان آشكار مى شود به كدام گناه كشته شده اند؟آنها فقطبه جان آمدگانى بودند كه چون هيچ گوش شنوايى نيافتند،ناكارمدى ها را در كوى و برزن فرياد زدند.با مردم چه مى كنيد؟كدام روزن را براى شنيدن صداى مردم باز گذاشته ايد؟كدام تجمع اعتراضىِ مردم را تاب آورده ايد؟كدام حزب و تشكيلاتى كه بتواند بيانگر خواست هاى مردم باشد را باقى گذاشته ايد؟همچنان برآنيد تا با خشونت،مردم را از ابتدايى ترينحقوقِ انسانى و بديهى ترين نيازهاى شهروندى شان محروم كنيد. بدانيد كه فريادِ فرو خُفته در گلوى مردم اين سرزمين در تاريخ ماندگار خواهد شد.