. به یاد می آورم... من مفتخرم که چند باری با استادم محمد علی کشاورز همبازی بودم، با این آقای فروتن سینما، کسانی که با استاد کشاورز معاشر و معاصر بودند بر فروتنی او شهادت می دهند. بر خصلت آموزگار بودن او، بر مهربانی اش و استادی اش بر صحنه،بر پرده نقره ای و در جعبه ی جادویی. قصدم از نوشتن نه مدح نامه است،نه خاطره نویسی، میخواهم با بضاعت کم، اشارتی کنم به سال های درخشان این بازیگر و نقش های بی بدیلی که آفریده است. به یاد می آورم مجموعه نقش هایی را که محمد علی کشاورز در برابر دوربین علی حاتمی ایفا کرده است. از شعبون استخونی(هزار دستان) با آن گریم سنگین و رفتار ها و بازی های یگانه ،تا اتابک اعظم (کمال الملک)،سیاستمداری کهنه کار و سیّاس.و یا( محمد ابراهیم خان ) در(مادر)،که شمایلی درخشان از مرد سنتی ایرانی را ارائه می دهد. بی تردید این مهارت در ایفای نقش هایی اینچنین پیچیده گواه از نبوغ سرشار او دارد. همچنین به یاد می آورم نقش جناب سرهنگ را در (دایی جان ناپلئون)،«سلطان و شبان»،«سربداران»،«شب قوزی»... به یاد می آورم «کاروان ها»دست افشانی او را کنار شعله های آتش با اندامی ستبر و رها.حضوری درخشان در برابر آنتونی کوئین . به یاد می آورم روزهای درخشان تلویزیون را ، روزهای «پدر سالار»! پدر سالار یعنی محمد علی کشاورز!یکی از ماندگار ترین نقش های تاریخ تلویزیون . چنین طیف متنوعی از بازیگری را در کمتر کسی سراغ دارم .نقش هایی گوناگون،هر کدام به یاد ماندنی، هر کدام به اندازه و شاهکار. و اما به یاد می آورم، آنچه را که من از این مرد بزرگ آموختم ؛ در مجموعه «وکلای جوان»، «رسم عاشقی»، و «سال های برف و بنفشه».در سال های شروع بازیگری ام، هنرجویی بی تجربه و خام بودم که نیازمند نگاه پر مهر استادی بودم که به من اعتماد به نفس ببخشد . من در اپیزودی از وکلای جوان، مقابل وی،بازخواست می شدم،من در مقابل کوهی از تجربه و استعداد و مهارت قرار گرفته بودم و همه ی تلاشم بر این بود که، فقط و فقط بیاموزم.ده سال بعد،کشاورز بر تخت بیمارستان بود و من ،دکتر صفوی،بر بالینش ایستاده بودم.در حوالی سال های ۱۳۴۰،در سریال «سال های برف و بنفشه»، خرسند از اینکه فرصتی دوباره یافتم تا در مقابلش همچنان شاگردی کنم.چیز هایی از او آموخته ام که حتی در زندگی خصوصی هم بکار می برم.احترامی که او به خانواده اش می گذاشت.احترامی که به کار می گذارد.او از آن دسته انسان هایی است که داستان های زیادی درباره اش شنیده ام.خودش داستانی است.داستانی خواندنی،آموختنی و ماندگار.داستانی که تاریخ سینمای ایران همواره او را به یاد خواهد آورد.🖤