بازهم قلم، میل انگشت و درون کرد...... . چه بسيارند... چه بسيارند كساني كه هميشه حرف مي‌زنند، بي‌آن‌كه چيزي بگويند؛ و چه كم‌اند، كساني، كه حرف نمي‌زنند، ولي بسيار مي‌گويند. حرف زدن و گفتن، بر يك معنا استوار نگردند، كه حرف بسيار آيد وگاه هيچ به‌كار نايد، ليك، گفته، همواره به‌كار آيد. گاه باعث "نعمت" ‌گردد و گاه مايه "نغمت"، پس، "گفته‌اي گو تا تو را معنا كند دانشت گويد، سرت بالا كند." و كاش، مراقبت‌كنيم زبان را، كه گاه بي‌گاهي گفته نراند به "نغمت"! ..... كه حرف بسيار است و حرّاف، علاّف. ابراهيم سهرابي ۱۴ آبان‌ماه ۱۳۹۸ خورشیدی