. یادگاری از روزایی که موهام نارنجی بود. اون رنگ‌مویی که اصلا دوسش نداشتم و حالا فقط از اون رنگ، یه هاله‌ی بی رمقی روی انتهای تارهای موهام باقی‌مونده. درست مثل همین خنده‌ی عمیق که تا دیدمش مکث کردم. این خنده رو هم اون موقع‌ها ارزششو نمی‌دونستم. فکر می‌کردم حالا حالاها هست. ولی حالا مثل همون رنگ مو، هست اما به شکل یه هاله‌ی بی رمق، روی دورترین نقطه‌ی قلبم. بزرگ شدن، قشنگ نیست. اصلا قشنگ نیست... . پ.ن: ثبت‌های بی برنامه و یهویی مربوط به دو سال و نیم پیش. . 📷@instudio.tehran .