ما پا به دنیای بازیها نهاده ایم، از آن دم که چشم گشوده ایم پی بازی بوده ایم و با هر آنچه در اطراف مان یافتیم بازی کرده ایم، از بازیهای کودکانه گرفته تا بازیهای نوجوانی و جوانی و حتی در بزرگسالی هم در پی چیزی برای بازی و سرگرمی می گردیم، گاهی کودکانمان وسیله ی بازی مان می شوند و باعث شعف ما میگردند، وقتی عمیق فکر می کنم ، می فهمم انسان از بدو آفرینشش پی بازی بوده و تمام اختراعات در پی بازی های انسان بوجود آمده. حس خالق بودن انسان و دوست داشتن خلق کردن از پایین ترین سطح آن تا بالاترین همگی از این فرآیند بازی سرچشمه می گیرند ، حتی دوست داشتن متولد کردن یک انسان دیگر و به دنیا آوردن آن غریزی ترین حس بازی و خلق انسان است. حتی بوجود آوردن پول و سینما و نمایش و ورزش و جنگ بر سر قدرت هم از همین حس انسان نشات می گیرد، اکنون این بازیها خیلی جدی شده و انسانها در این بازیها مانند گیم های کامپیوتری که طراحی کرده اند پیش می روند و حتی هم نوع خود را می کشند و از بین می برند. به نظرم شاید ویروس کرنا هم بازی جدیدی ست برای تعدیل کردن جمعیت در برخی نقاط جهان! زندگی یاد گرفتن قوانین بازی در جهان هستی ست ، و کاش این بازی را انقدر جدی نمی کردیم و فقط چون کودکان از بازی مان عاشقانه لذت می بردیم و فقط عشق می ورزیدیم به یکدیگر . #سمیراحسینی پ. ن: این صرفا دیدگاه من است. Photo: @faezehsalimian 💕