‌ مدت هاست چیزی ذهن مرا به خود مشغول ساخته! کسانی که در طول روز، در طول سال، در طول عمر، نه کتاب شعری میخوانند، نه گل نرگسی می بویند و نه آوازی میخوانند چطور زندگی میکنند؟ چطور روزشان شب میشود؟ چطور هنگام شب، سر به بالین می دهند؟ چطور میشود درون آیینه هنگام کاویدن چهره خویش، لبخندی نزد؟ چطور زیبایی این هزاران هزار تارهای ظریف و لطیف و دلربا را نادیده میگرند؟ چطور میشود درِ قلب خود را به روی تمام این بهانه های زیستن، فرو بست؟ بر روی تمام این شادی های کودکانه، این لبخند های مهربان و الماسی و زیباییِ جهان؛ فرو بست؟! ‌ ‌ عکس از @farhadirani