#📖 دوم یا سوم دبیرستان بودم که مصمم شدم فیلم‌نامه‌نویس شوم. چند خط پیش رو روایت رسیدن به این تصمیم است: مقارن با روزهایی که تازه خواندن و نوشتن آموخته بودم و کتاب‌ها را کشف می‌کردم، در خانه‌ای زندگی می‌کردیم حوالی پل چوبی که از باغچه و حیاط وارد راهرویی می‌شدی که به خانه می‌رسید. در راهرو فقط یک تک اتاق بود که به نوعی اتاق کار و دیدارهای کاری پدرم محسوب می‌شد و در آن کتابخانه‌ نسبتا بزرگ پدر و مادرم قرار داشت. آن روزها برای من هیجان‌انگیزترین نقطه خانه همان‌جا بود. خیلی کتاب‌ها (مثل علویه خانمِ هدایت و مردی که می‌خنددِ هوگو) را آن‌جا کشف کردم. هرچند که در آن روزگار نمی‌توانستم چیز زیادی از آن‌ها بفهمم. در آن‌جا کتابی بود که نه تنها خوانش عنوانش برایم سخت و ثقیل بود، که از متن آن هم چیزی نمی‌فهمیدم: تریلوژی جنگ. بعدها فهمیدم که مشکل بزرگ من در خوانش متن، اصطلاحات مربوط به دکوپاژ و اندازه نماها بود که دنبال کردن داستان را برایم دشوار می‌کرد. این‌گونه شد که این کتاب برایم ماهیتی رازآلود پیدا کرد. سال‌ها گذشت و علاقه من به کتاب و فیلم به قوت خود باقی ماند. حوالی آغاز دبیرستان سه اتفاق برایم از این کتاب رمزگشایی کردند. اول تجدید چاپ فیلم‌نامه «دونده» به قلم امیر نادری و بهروز غریب‌پور. حالا فیلم‌نامه‌ای را می‌خواندم که فیلمش را دیده بودم. دوم «مجلات رشد» آن روزگار که در چند شماره به مشاغل و اصطلاحات سینمایی پرداخته بود و دریچه‌ای به رویم گشود که مرا به سوی «مجله فیلم» سوق داد. و سوم تماشای «رم شهر بی‌دفاع» در برنامه‌ای که علی معلم نازنین، در کنار یک کارشناس دیگر که متاسفانه یادم نیست چه کسی بود، اجرا می‌کرد. حالا می‌توانستم «تریلوژی جنگ» را بخوانم. سومین فیلم‌نامه مسحور کننده و تکان دهنده بود: «آلمان؛ سال صفر» مقدمه و موخره‌ای را که جناب درساهاکیان به سه فیلم‌نامه افزوده بود را خواندم و به نقش نویسنده‌های همکار روسلینی (از جمله فلینی) در این فیلم‌نامه‌ها پی بردم. آن‌جا بود که فصل مشترک علاقه‌ام به فیلم و کتاب را کشف کردم: فیلم‌نامه‌نویسی! . #فیلم #کتاب #تریلوژی_جنگ #روسلینی #صادق_هدایت #ویکتور_هوگو #مردی_که_میخندد #رم_شهر_بی_دفاع #پاییزا #آلمان_سال_صفر #مجلات_رشد #مجله_فیلم #وازریک_درساهاکیان #علی_معلم #فدریکو_فلینی #فیلمنامه #فیلمنامه_نویسی #دونده #امیر_نادری #بهروز_غریب_پور