اولین پست بعد از پنج ماه پنج ماه هیچ و پوچ و بهت خاطرم هست که یکی از فصلهای صد سال تنهایی اثر مارکز اینطور شروع میشه که "چهل سال باران بارید ..." در دورانی به سر میبریم که انسانها تنهاتر میشوند و حقیقتن چنگ زدن به ریسمان امیدی که رومن گاری ازش حرف میزنه دشوارتر و دشوارتر میشه کاش این دوران غریبگی به همین سادگیه چهل سال باران بارید مارکز زود بگذره برای همتون سلامتی و آرامش آرزو می کنم عکس از فیلم بمب، یک عاشقانه به کارگردانی پیمان معادی