خیلی وقتها لازمه از چیزی یا کسی که خیلی دوستش داری فاصله بگیری که از دور بتونی بهتر ببینی و درست تر باهاش مواجه بشی.دلت تنگ میشه،بی قرارش میشی،تمام فکر وذکرو روز وشبت میشه،ولی لازمه،گاهی مهمه این فاصله،خیلی مهمه،سختیش که میگذره میبینی یه دفعه بی اینکه متوجه بشی بزرگ شدی،دل گنده شدی،اصلا انگار از اول تنظیم شدی و مغرت فکرهای بهتری تولید میکنه.ولی همه اینا یه تحمل زیاد میخواد و یه عالمه ایمان... پ.ن:این عکس که خیلی دوستش دارم مربوطه به فیلم چاقی،که به جرات یکی از عزیزترین کارهامه و امیدوارم بالاخره اکران بشه و لذت تماشاش رو باهاتون شریک بشم. خیلی ازم میپرسین که چرا کار نمیکنم. ممنون که اینهمه مهربون و پیگیرین.من با یه انتخاب عاشقانه ترجیح دادم کنار پسرم بمونم تا به سنی برسه که بتونم با آرامش بسپرمش و برم سرکار.حالا که به آگاهی و استقلال لازم رسیده آروم آروم شروع میکنم به امید خدا.منتظرم که با یه کار جانانه برگردم که بیرزه به سه سال تحمل دوری از کاری که خیلی دوستش دارم. با نگاه خدا ودعاهای قشنگ شما 💞