بابک بیات

‏بابک بیات‏ (1325 - 1385)
Babak Bayat


علی‌حسین بیات‎زرندی‎مطلق معروف به بابک بیات، آهنگساز، نوازنده، تنظیم‎کننده و بازیگر تلویزیون و سینما، سال ۱۳۲۵ در تهران متولد شد.
بیات موسیقی فیلم را با فیلم «غریبه» که با همراهی واروژان ساخته شد، شروع کرد.
بابک بیات، نامزدی دریافت جایزه‎ی سیمرغ بلورین فجر را برای فیلم «عروس» سال (۱۳۶۹)، مجدد نامزدی دریافت جایزه‎ی سیمرغ بلورین برای فیلم «عروس» سال (۱۳۷۵)، جایزه‎ی اول موسیقی فیلم برای فیلم «ساحره» در خانه‎ی سینما و بهترین آهنگسازی را برای صد سالگی سینما در جشن گزارش فیلم، را در کارنامه دارد.
بابک بیات، در تاریخ ۵ آذر (۱۳۸۵) به علت نارسایی کبدی دیده از جهان فروبست.

برنده 1 و نامزد 6 سیمرغ بلورین از جشنواره فیلم فجر
سوابق کاری بابک بیات
آهنگ ساز
بازیگر
مدیر فیلم برداری
بابک بیات همیشه از دوستانش مانند محمد اوشال، ایرج جنتی عطایی، خسرو شریف‎پور و مهندس فریدون حمیدی که مشوق وی بودند یاد می‌کرد. از دوستیش با ایرج جنتی عطایی و خاطراتشان، از سفرش با احمد شاملو به کشور سوئد که موسیقی‎اش صدای شاملو را در شب‎های شعر در کنسرت هوست و چند جای دیگر که به چند ماه انجامید همراهی می‌کرد، و از خاطراتش بانصرت رحمانی:
«زندگی بازیست، ما خود صحنه می‌سازیم تا بازیگر بازیچه‌های دیگران باشیم، وای زین برد روان فرسای، من بازیگر بازیچه‌های دیگران بودم، گرچه می‌دانستم این افسانه را از پیش، زندگی بازیست.»
وزمزمه می‌کرد شاملو را که:
«همه لرزش دست و دلم، از آن بود که عشق پناهی گردد، پروازی نه گریزگاهی گردد، آی عشق آی عشق چهره آبیت پیدا نیست.»
از شفیعی کدکنی می‌گفت. از ایرج جنتی عطایی می‌گفت و از پرسه‌های در کوچه پس کوچه‌های جنوب شهر تهران. از سینما رفتن‌های ساعت ۱۱ صبح و سینما نیاگارا. از اسفندیار منفردزاده و و دوستی‌های قدیمی و از ملودیهای وی که از بچه تهران قدیم صحبت می‌کرد. از جمعه، از رضا موتوری، فرهاد مهراد و شهیار قنبری. از واروژان، از محمد اوشال و رفاقت‎هایشان که حتی بلندای بلندترین سپیدارها هم به اندازه‎ی آن نیست. از بهرام بیضایی و استادی و احاطه‎اش در موسیقی فیلمی که قرار است برایش نوشته شود. از احمد شاملو و همسرش آیدای مهربان.
مرگ پسرش در زندگی بابک بسیار اثرگذار بود. پسرش «مانی» که ده سال از بهترین دوران زندگی بابک را رقم زد تنها سرمایه‎ی ذهنی پدرش بود. بعد از مانی، بابک صاحب پسران دیگری شد به نام‎های "بامداد" و "باربد". نام دختر ایشان "غزل" است.
بابک به زندگی گذشته‎ی خود می‌بالید و از بیان آن ترسی نداشت. از محله‌های جنوب شهر تهران و از آشنایی با ایرج جنتی عطایی در همین محله‌ها. سرآسیاب دولاب، خیابان شهباز، شکوفه، کرمان، و آن همه خاطره از خانه محقری که حتی کوچکترین صدایی به گوش همسایه‌ها نمی‌رسید و آغاز آهنگسازیش از همین خانه محقر ۴۸ متری بود؛ و خاطرات شیرین زندگی گذشته‎اش با پدر و مادر و دو برادرش که سراسر تعریف از عاطفه و مهربانی و فداکاری والدینش برای وی بود. زمزمه کردن هنگام رفتن به دبیرستان با کفش سوراخ و ساختن ملودی تازه، در حالی که سرمای طاقت فرسا از سوراخ کفش تمام وجودش را فرا گرفته بود. میدان ژاله، چهارراه آبسردار و راه مدرسه و پدرش که دوست داشت وی یک ورزشکار شده و به دانشگاه "افسری" برود و زندگی نظامی را شروع کند. اما وی با این تفکر پدر جنگید و موسیقی را دنبال کرد و به همین دلیل بدون حمایت پدر راه خود را ادامه داد.
بیات درباره‎ی اصالتش می‌گوید: «پدر من مال اطراف تهران بود و در شانزده سالگی آمده بود تهران. در اطراف تهران جایی که به ساوه نمی‌رسد یک جایی بود به نام «مامونیه» جایی که الان فرودگاه زده‌اند نزدیک مامونیه است. تنها ده فارس آنجا بود. اسمش هم از مام می‌آید به معنای مادر. ده‌های دیگر هم آن اطراف بودند که همه‌شان ترک‌زبان بودند مثل قاسم‌آباد و غیره. این ده که پدرم از آنجا بوده همه‌شان فارس بودند. ایرانی اصیل صحبت می‌کردند. طبق گفته ایشان نام واقعی وی: یک اسم و فامیلی خیلی دراز داشتم: «علی حسین بیات زرندی مطلق.» وقتی بزرگ‌تر شدم زرندی را برداشتم و شد بیات مطلق و یک اسم مستعار هم برای خودم انتخاب کردم به نام بابک. شدم بابک بیات و همه من را به این اسم می‌شناختند.
نظرات مردم (1 نظر)
رضا سعیدی نیا
خدا رحمتشون کنه نابغه بودند فقط همینو می تونم بگم
0 لایک
0 نظر
1395/06/07