به ازای هر نفری که با دعوت شما در منظوم ثبتنام میکنند 20 امتیاز میگیرید.
لینک دعوت:
چاریوت چومبی !
اولین اثر سینمایی میلاد صدرعاملی در ژانر ورزشی به قلم او و تهیهکنندگی رسول صدرعاملی، تحت عنوان سونامی در جشنواره فجر 37 به نمایش در آمد. طی سالیان گذشته همواره کمبود آثار ژانر ورزشی در سینمای ایران احساس میشود و حتی ساخت اثری چون عرق سرد نتوانست این کمبود را پر کند. در سیوهفتمین جشنواره فیلم فجر، فیلم سینمایی سونامی به همراه فیلم سینمایی تختی، سعی بر آن داشتهاند که بتوانند گیشه ژانرهای ورزشی سینمای ایران به خصوصی جشنواره فیلم فجر را تزئین کنند.
سونامی چیست یا کیست !؟
داستان فیلم روایت زندگی تکواندو کاری به نام بهداد مقیمی ملقب به سونامی است که سودای المپیک را در سر دارد و در راه رسیدن به این رویا با ظهور رقیب جدیدی به نام مرتضی نژادی روبرو میشود و که او را ناخواسته وارد چالشی میکند که برای رسیدن به رویای خود باید با شکست مرتضی نژادی در مبارزه انتخابی راهی المپیک شود. در این بین فیلم ماجرای مافیاهای پشت پرده، روابط کثیف، تصمیمات بیرحمانه سیستماتیک را به خوبی به تصویر میکشد.
انتخاب بازیگران
از نکات جالب سونامی، حضور بهرام رادان، سفیر المپیک در ایران بدون هیچ پیشینه مبارزه رزمی در نقش مرتضی نژادی است. حضور فرشته حسینی بازیگر افغان تبار فیلم رفتن نیز در این فیلم به عنوان یک بانوی بستکبالیست ایرانی نیز چالش برانگیز است.
ژانر ورزشی با یک موسیقی متن مهیج
از نقات قوت این فیلم میتوان به موسیقی متن فیلم کریستف رضایی اشاره کرد که به خوبی حس هیجان و استرس لحظهای کاراکتر را با بالا و پایین کردن ریتم موسیقی به بیننده القا میکند.
تصویربرداری
البته شاید نماهای بسته از مبارزات و حرکات رزمی ستارگان فیلم، نقات ضعفی برای کارگردان و قاببندی سونامی باشد و ولی قهرمان محوری و هیجان حاکم در داستان بیننده را برای دیدن فیلم راضی نگهمیدارد.
در کل با وجود اینکه فیلم سینمایی سونامی ارزش یکبار دیدن را دارد، اما نیاز به لحظه شماری زیادی برای اکران این فیلم در مخاطبین به وجود نمیآید.
البته این نظر شخصی منه و نظر دیگران محترمه
جلوه ها و فیلمبرداری و... متوسط رو به بالا
ایفای نقش و اکشن ها و... متوسط رو به بالا
اما در کل فیلم بسیار زیبایی بود که اصلا از دیدنش پشیمان نیستم و حتی این فیلم رو بیشتر از فیلم هایی مستهجن مانند مطرب امثالهم دوست داشتم
شخصیتها اصلا در نیامده!
خرده پیرنگهای نامربوط زیاد است!
جسارتِ کارگردان برای ساخت فیلمِ ورزشی، تحسینبرانگیز است، چون درام ورزشی در سینمای ایران نادیده گرفته شده است ولی فیلم به جز سکانسهای مبارزه، چیزی برای نمایش به مخاطب ندارد.
در بخش انتخاب بازیگران نیاز به یک تجدید نظر کلی است و همچنین فیلم نامه هم نیاز به یک تغییرات اساسی دارد.
سونامی از اون دسته فیلمهایی حساب میشه که آدم تا دوست داره خودش رو به جای کاراکتر محبوبش که از قضا قهرمان فیلم هم هستش بذاره! درست مثل فیلمهای هالیوودی! قشنگ یه نوجوون این فیلم رو ببینه شاید سرنوشتش رو بخواد عوض کنه و به یک تکواندو کار تبدیل بشه!
اما ! فیلم اماهای زیادی داره که اگه نداشت یکی از بهترین فیلمهای ورزشیمون رو میلاد ساخته بود. آقا شما حتما جان ویک رو دیدید و حتما کیانو ریوز رو هم میشناسید، تو این فیلم کیانو کاراکتر اصلی فیلم و داستان که شخصیت جان ویک رو یدک میکشه، صحنههای اکشن فوقالعادهای رو واسمون به نمایش میذاره، اینقدر کننده این کاره که کارگردان به راحتی جسارت لانگ شات به خودش میده و از اول تا آخر سکانسپلانهای کوتاه رو از حرکات بدن خود کیاتو رو به تصویر میکشه. چیزی که تو سونامی خیلی اذیت کنندس، ستاره خوب سینمامون داش بهرام رادان و مهرداد صدیقیان با استعداد با وجود زحمتهای زیادی که کشیدن فقط دارن ادای تکواندو کار رو در میارن و پا زدن ها و حرکاتشون خیلی مصنوعیه ! حتی کیاب کشیدن که یک رسم مرسومه تو تکواندو، اصلا دیده نمیشه و کارگردان به ناچار مجبور میشه کلا نماهای کلوز و بسته و کات خورده به ببینده بخورونه که کل جذابیت فیلم به خصوص سکاس مبارزه آخر رو سست و بی حس میکنه! خب آقا مجبوری مگه ! باید حتما بهرام رادانی که سفیر المپیکه رو انتخاب کنی؟ شما بیا از یک چهره جدید یا حتی ورزشی مستعد بازیگری استفاده کن که فیلم طبیعی تر بشه ! مثل فیلم تختی (که البته همونم جای بحث داره). انتخاب ستاره بدون پتانسیل ورزشی به نظرم اصلا جالب نیست ! یه لحظه تصویر علی سنتوری رو جلوی مرتضی نژادی تصور کردم اصلا نابود شدم آقا !
ایده استفاده از خانم فرشته حسینی که کشور برادرمون افغانستان هستن و به تازگی چهره شدن رو خیلی باهاش حال کردم، ولی یکم خانم حسینی اکتهای چهرشون خشک و خجالت زده بود که امیدوارم ایشون اعتماد به نفسشون رو بیشتر کنن تا بتونن جلوی ستاره سینمایی ایران بهتر بازی کنن.
موزیک کریستف رضایی خیلی فیلم رو واسم جذاب میکرد و تحسین میکنم کارشونو ! دمش گرم !
تصویربرداری و قاب بندی سعی میکرد خوب و متفاوت باشه ولی به دلایلی که گفتم، اصلا راضی نبودم ازش خیلی کات تو کات میشد که سر درد میورد واسم.
اما در مورد داستان، بر خلاف همه موارد که قهرمان محور بود و حس ورزشی بودن رو به ببینده تزریق میکرد و جامعه تکواندو کار ها رو دلگرم میکرد، اصلا پایان جالبی نداشت! اینکه راه موفقیت و پیشرفت رو راه خروج از کشور بدونیم ... شاید در حال حاضر وضعیت خوبی تو کشور نداشته باشیم ولی داداش گلم اگه همه بخوان بذارن برن که دیگه اسمی از ورزش ایران نمیومونه ! چرا جوری نشون دادی که خروج از کشور رو راه موفقیت بدونیم !
فیلم نیوز