این فیلم در سال ۸۲ اولین فیلم در ژانر وحشت بود که در سینمای ایران ( بعد از انقلاب٬ چون قبل از انقلابو اطلاع ندارم) ساخته شد و همه بازیگران فیلم اولین بار بود که جلوی دوربین میرفتن حتی خانم الناز شاکر دوست که اولین فیلمش بود. اگه اون زمان به فیلم اجازه پخش میدادن حتما به عنوان یکی از بهترین فیلمهای اون زمان انتخاب میشد ٬ هر چند الان هم که این فیلم رو تماشا میکنی اونقدر جذابه که تا آخر فیلمو نگاه میکنی و منتظری ببینی که آخر فیلم چه اتفاقی میافته و اصلا نمیتونی آخر فیلمو حدس بزنی . موضوع فیلم هم مثل اکثر فیلمهای آب دوغ خیاری که این سالها توی سینمای ایران ساخته شده تکراری نیست. الان توی ۹۰ درصد از فیلمها و سریالها یه زن و مرد هستن که آخرش ازدواج میکنن و این شده سوژه همه فیلم ها . یه نفر هم که سوژه تازه ای کار بکنه مورد تمسخر دیگران قرار میگیره.