به‌آفرید غفاریان: امیر جعفری را بیشتر از تلویزیون دیده بودم!

به گزارش منظوم؛ مرجع سینما و تلویزیون ایران، به آفرید غفاریان، یکی از چهره های جدید و جوان جشنواره امسال است. او سال 1372 به دنیا آمده اما خیلی کوچک تر از سنش به نظر می رسد. او چند سالی است با گروه حسن معجونی در تئاتر کار می کند و اتفاقا مهدی کرم پور هم او را از روی بازی اش در یکی از همین نمایش ها انتخاب کرده است. فیلم «سوفی و دیوانه» کرم پور، یکی از متفاوت ترین فیلم های جشنواره است و بخش عمده ای از آن با بازی امیر جعفری و به آفرید غفاریان پیش می رود. با این بازیگر جوان ده هفتادی گپ زده ایم.

وقتی بازیگری برای اولین بار به عنوان نقش اول یک فیلم انتخاب می شود، اول از همه این سوال پیش می آید که قبلا کجا بوده و از کجا شروع کرده. نقطه شروعت در بازیگری کجا بود؟

چند سال پیش در هنرستان تئاتر می خواندم.

 

ما مجبور بودیم بعد از دیپلم، یک دوره کارآموزی بگذرانیم. هر یک از بچه های مدرسه برای کار به جایی رفتند. من و دو تا همکلاسی ام رفتیم خانه هنرمندان و با حسن معجونی صحبت کردیم که بگذارد دوره کارآموزی مان را آنجا بگذرانیم. بعد از این نمایش، در آماده سازی یک کتاب صوتی با اقای معجونی همکاری کردم. بعد از آن دستیار حسن معجونی برای کار «باغ آلبالو» به من زنگ زد. خیلی هیجان زده بودم. وقتی رفتم دیدم خانم هما روستا، رضا بهبودی و لیلی رشیدی سر تمرین هستند. این اولین کار جدی من روی صحنه بود.

 

از آن کار کلی تجربه به دست آوردم. کنار آدم های مهم تئاتری کار کردم و اتفاق خیلی خوبی برایم بود. آن جا نقش دختر کوچک خانم روستا را بازی کردم. بعد از آن در دانشگاه تئاتر قبول شدم و چند کار دانشجویی انجام دادم. دوباره سر کار «ستوان اینیشمور» با حسن معجونی همکاری کردم.

 

خانم شکوفا کریمی که هم همسر آقای کرم پور است و هم مدیر تولید فیلم، بازی من را در یکی از نمایش ها دیده و حس کرده بود برای این نقش خوب هستم. البته آقای کرم پور اسمم را از دانشجویانش هم شنیده بود. آن موقع برای تست به من زنگ زدند. من اصولا تست تصویر برای فیلم ها نمی رفتم. چون دلم می خواست تئاتر کار کنم.

یعنی پیشنهاد کار تصویر داشتی اما نمی رفتی؟

من زیاد بازیگری نبودم که دنبال بازی در سینما باشم. ولی بعد از «ستوان اینیشمور» چون یک مرتبه نقش جان دار و خوبی بازی کردم بیشتر دیده شدم و بعد از آن شرایطم تغییر کرد و می رفتم تست می دادم. برای «بادیگار»، «سیانور» و «فراری» هم تست داده بودم حتی برای «متولد 65» هم باهام تماس گرفتند. وقتی از دفتر آقای کرم پور زنگ زدند چون خیلی نقش ویژه ای بود حس کردم از پس آن بر می آیم. رفتم تست دادم اما خودم فکر نمی کردم نتیجه تست خوب شده باشد ولی زنگ زدند و گفتند بیا با امیر جعفری متن را بخوان. یکی دو هفته ای طول کشید تا فهمیدم واقعا جدی است.

چند نفر کلا تست دادند و از بین چند نفر انتخاب شدی؟

من هیچ  کدامشان را ندیدم و اصلا نفهمیدم چند نفر بودند.

فکر می کنی بازی ات چه ویژگی ای داشت که از بین تمام افراد انتخاب شدی؟

راستش فکر کنم مهم ترین دلیلی که به خاطرش انتخاب شدم این بود که می خواستند بازیگری که این نقش را بازی می کند به لحاظ روایتگری، روی بیانش مسلط باشد و بتواند مخاطب را جذب کند.

شخصیت سوفی، صدای ذهن دارد. یعنی می خواستند نریشن ها خوب از آب دربیاید؟

نه خود شخصیت زیاد حرف می زند. باید طوری حرف می زدم که مردم توی سالن سینما دلشان بخواهد گوش دهند. البته برایشان مهم بود که بازیگر ناشناسی آن را بازی کند تا مردم نسبت به او شناختی نداشته باشند. 

مواجهه ات با امیر جعفری چطور بود؟ به هر حال این فیلم دو بازیگر اصلی دارد که تو و امیر جعفری هستید و مدام در طول کار قرار است با هم تعامل داشته باشید. نمی ترسیدی که نتوانی از پس نقش مقابل بازیگری مثل امیر جعفری بربیای؟

آن روزی که رفتم تست بدهم گفتند حواست را جمع کن الان می خواهی جلوی امیر جعفری متن بخوانی. گفتم مشکلی نیست. ولی واقعا خیلی عجیب است آدم بخواهد مقابل بازیگری نقش بگوید که خیلی توی تلویزیون و سینما او را دیده، چون معمولا آدم تئاتری ها را زیاد می بیند اما من امیر جعفری را بیشتر از تلویزیون دیده بودم. خیلی جدی رفتم متن خواندم و به نظرم اصلا سخت نبود. امیر جعفری آدم زیاد جدی ای نیست. همان طوری است که همیشه می بینیم. واقعا هوایم را داشت. البته من هم سعی می کردم کارم را درست انجام دهم. دیالوگ هایم را همیشه زود حفظ می کردم، سر موقع می آمدم و...

 

آره خیلی زود. اصلا نمی گذشت فضا ناراحت کننده باشد.

وقتی داستان فیلم را خواندی چه حسی داشتی؟ طوری بود که برای بازی ترغیبت کند؟ به هر حال این اولین نقشی است که با آن به سینما پا می گذاری.

اول که متن را خواندم نمی دانستم برای کدام یک از دخترهای داخل فیلمنامه انتخاب شده ام. حدس می زدم نقش دختر فرعی داستان را به من بدهند. با خودم می گفتم من که برای این نقش اصلی مناسب ترم. بعد گفتم حالا بروم ببینم چطور می شود. چون مطمئن نبودم الان موقع آن شده به سینما وارد شوم یا نه. به نظرم این نقش خیلی ساده و روان است. از آن نقش هایی نیست که باید و نباید خاصی داشته باشد. من کاملا در فیلم، خودم بودم و خیلی راحت بازی کردم.

می دانی که امسال در جشنواره همه کارگردان ها و منتقدان بازی است را می بینند و طبیعتا بعد از آن پیشنهادهای زیادی به تو می شود و اتفاق های مهمی در کارنامه کاری ات می افتد. فکر می کنی نقش سوفی، طوری هست که فیلمسازها را برای انتخاب تو ترغیب کند؟

نقش سوفی این طوری نیست که بتوانی یک بازی بی نهایت دراماتیکی به نمایش بگذاری. ما هیچ وقت نمی فهمیم این آدم موقعی که خیلی ناراحت است چه می کند یا در دوران ناامیدی چه شکلی می شود. واکنش های احساسی یا عصبی خاصی را که شاید مخاطب سینما منتظر باشد ندارد. خیلی راحت و آرام پیش می رود. البته ما بخشی از زندگی این آدم را می بینیم و وارد سایر وجوه زندگی او نمی شویم.

مهدی کرم پور از جمله کارگردان هایی است که استاندارد خاص خودش را در فیلمسازی دارد. برای همین از الان می توان امیدوار بود بازی تو هم به عنوان یکی از بازیگران نقش اصلی، در این فیلم، استاندارد خودش را داشته باشد. مواجهه ات با این کارگردان چطور بود؟

خیلی کارگردان دقیق و بابرنامه ای بود. همه چیز در نهایت آرامش پیش می رفت. کاملا حرف همدیگر را می فهمیدیم. بیشتر از هر چیزی برایم مهم بود گروهی که مهدی کرم پور دور خودش جمع کرده بود گروهی آرام و صمیمی بودند. 

«سوفی و دیوانه»، اولین تجربه من جلوی دوربین نبود. چون فیلم کوتاه زیاد کار کردم اما اولین تجربه حرفه ای ام بود. وقتی جلوی یک دوربین حرفه ای قرار گرفتم، اول خیلی برایم دست و پاگیر بود. در تئاتر آزادانه حرکت می کنی اما این جا باید حواست به خیلی چیزها باشد. همزمان به دوربین، زاویه بدن، هاشف، نور و... باید دقت کنی و این ها همه دست و پایت را می بندد اما خیلی زود با این شرایط کنار آمدم. فکر می کنم خیلی وقت آدم ها را نگرفتم.

تجربه بازی در فیلم سینمایی آن قدر خوب بود که بخواهی ادامه دهی؟

سعی می کنم خیلی محتاطانه انتخاب کنم. کاری را قبول نمی کنم که وقت کار اصلی ام را که تئاتر است بگیرد و نتوانم به آن برسم.

همچنان تئاتر اهمیت بیشتری برایت دارد؟

بله کاملا. با این که مخاطبش کمتر است اما آن جا خیلی آزادترم.

خیلی بازیگران تئاتری مشهوری داشتیم که بعد از سال ها حضور در تئاتر، به سینما و تلویزیون آمدند. حالا فقط چند سال است که حضور در تئاتر را تجربه کرده ای و این اتفاق برایت خیلی زود افتاده. فکر نمی کنی اگرتجربه بیشتری در تئاتر داشتی، شروع به کارت در سینما بهتر می شد؟

خب در صحنه تئاتر تو می توانی خلاقیتی از خودت نشان دهی که هیچ وقت در سینما و جلوی دوربین نمی توانی. فکر می کنم حتی اگر در تئاتر به جایگاه بالاتری هم نرسم باز هم به نظرم زنده بودن تئاتر خیلی خیلی جذاب تر از سینماست. وقتی به عنوان بازیگر روی صحنه حاضر می شوی و سنگینی نگاه آن همه آدم را روی خودت احساس می کنی به شدت احساس رضایت می کنی. انگار یک جورهایی به آن معتاد می شوی. دیگر سینما نمی تواند به تنهایی راضی ات کند.

•    سوفی و دیوانه پنجمین فیلم بلند مهدی کرم پور است که برخلاف ساخته های قبلی اش فیلمی جمع و جور و به قول سینمایی ها «لوباجت» محسوب می شود.

•    داستان سوفی و دیوانه قصه مردی است که از همه جا بریده و می خواهد به زندگی اش پایان بدهد. او برای این کار می خواهد خودش را جلوی مترو بیندازد که در ایستگاه مترو با دختری جوان آشنا می شود.

•    مهدی کرم پور برای پیدا کردن نقش دختر فیلمش از بازیگران ناشناخته زادی تست گرفت تا این که سرانجام به آفرید غفاریان را انتخاب کرد.

•    امیر جعفری در این فیلم بازی متفاوت و گرمی دارد. خیلی ها که این فیلم را دیده اند معتقدند که او در جشنواره امسال یکی از شانس های اصلی تصاحب سیمرغ است.