فاجعه بار خواندن گزارش عادل فردوسی پور توسط گبرلو /احتمال عدم پخش بازی ایران و اسپانیا از تلویزیون!

به گزارش منظوم؛ مرجع سینما و تلویزیون ایران، پورمحمدی هشدار داد که احتمال دارد بازی اسپانیا و پرتغال از تلویزیون پخش نشود.

خبر شوکه کننده، شایعه یا واقعیت!

بنا بر ادعای رسانه ها قائم مقام معاون سیما عنوان کرده که سازمان صدا و سیما در حال رایزنی با بانک مرکزی است و اگر هجده و نیم میلیون دلار حق پخش بازیها پرداخت نشود برای پخش بازیها مشکلاتی پیش می آید. اگر تا چهارشنبه پول را پرداخت نکنیم، بازی اسپانیا و پرتغال پخش نخواهد شد.

روزنامه جام جم نوشت:

«همین الان اگر سوت پایان بازی را بزنند ما راضی هستیم»،«چقدر خوبه به( )کارت قرمز بدهند تا از شرش خلاص شیم».
اینها جملات قریب به مضمون فردوسی پور گزارشگر و مجری توانمند و صاحب سبک کشورمان در دقایق نخست بازی فوتبال ایران و مراکش است.
و هم او در دقایق پایانی مسابقه و پس از پیروزی تیم فوتبال کشورمان بر مراکش:

«چقدر خوبن بچه ها»،«چقدر این تیم خوبه»،«چقدر ماهند اینا»، «چقدر لذت داریم میبریم ما».

شاید بتوان گفت، این جملات به ظاهر ساده و جذابیت بخش به گزارش اولین بازی حساس ایران در جام جهانی 2018، نشانه های عمیقی از بخشی از فرهنگ عمومی ایرانیان داشته باشد!
در تعریف واژه به ظاهر ساده اما گسترده فرهنگ عمومی گفته می شود: «فرهنگ عمومی به معنای فرهنگ غالب و گسترده‌ای است که در میان عموم جامعه رواج و رسوخ دارد و حوزه‌ای از عقاید،‌ ارزشها، جلوه‌های احساسی و هنجارهاست که اجبار اجتماعی غیر رسمی از آن حمایت می‌کند و فراتر از گروهها و اقشار خاص در کلیت جامعه مورد قبول است».

فرهنگ عمومی، جنبه های آشکار و پنهان دارد و بسیار قدرتمند عمل می کند!
فرهنگ عمومی ، قابل تغییر و تاثیر پذیر و تاثیرگذار است.
فرهنگ عمومی هر جامعه ای، که در طول سالیان دراز و تحت تاثیر عوامل مختلفی شکل می گیرد، جنبه های مثبت و منفی دارد.
از جمله فرهنگ های عمومی مثبت ایرانیان، مهربانی، میهمان نوازی،حب اهل بیت(ع) هضم نشدن در فرهنگ های مهاجم، عفاف و غیرت است.
و برای فرهنگ عمومی منفی ایرانیان هم می‌توان به عدم قانون مندی، نق زدن، کم توجهی به وقت و اسراف اشاره کرد.
یکی دیگر از ابعاد منفی فرهنگ عمومی ایرانیان، زود منتظر نتیجه گرفتن، کم صبری و با یک کشمش گرمی و با یک غوره سردی شان شدن است، و این ویژگی های منفی یکجا در گزارش فردوسی پور نمایان شد!
وی در همان دقایق ابتدایی بازی تیم ملی کشورمان با مراکش، و در پی فشاری که در حدود پانزده دقیقه اول به تیم ما وارد شد، نتیجه گرفت که اگر بازی همانجا و مساوی به پایان برسد ما راضی هستیم!
او همچنین برای برد تیم ملی، به جای تلاش بیشتر و اتکا به تکنیک بازی کنان و سناریوی سرمربی، به کارت قرمز گرفتن برخی بازیکنان پر زهر رقیب دل بسته بود!
همین آقای گزارشگر بلافاصله پس از گل به خودی رقیب، زبان به مدح و ثنای بازیکنان گشود و از خوبی ها و توانمندی های آنان گفت!
شاید برخی این مطلب را مصداق مته به خشخاش گذاشتن تلقی کنند اما امثال آقای فردوسی پور باید بدانند در زیر پوست گزارش ها یا اجراهای پر هیجان و جذابشان که صورت سرگرمی دارد،چه پیام های عمیق فرهنگی نهفته است و چه تاثیرات مثبت یا منفی میتوانند بر جای بگذارند!

مهرنوش گرکانی روزنامه‌نگار در روزنامه شهروند نوشت:

«تو این مملکت فقط فوتباله که می‌تونه دل مردم رو شاد کنه نه هیچ چیز دیگه‌ای.» شاید خیلی هم این کنایه عادل فردوسی‌پور بیراه نباشد. جمعه شب یک ملت خوشحال شدند. بعد از ٢٠‌سال دوباره ایران در بزرگترین تورنمنت فوتبالی جهان به پیروزی رسید. شاید اوایل بازی هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد ایران در این بازی پیروز شود. همان‌طور که عادل هم در دقیقه‌های اول گفت همین الان هم بازی با نتیجه تساوی تمام شود ما راضی هستیم. اما این بازی باید تمام می‌شد تا ما برنده از زمین بیرون بیاییم، تا بچه‌های تیم‌ملی در رختکن خوشحالی کنند، تماشاچیان بازی در سن‌پترزبورگ و ایرانیان در خیابان‌های کشور. جمعه شب خیابان‌های تمام ایران با صدای بوق‌ها و شیپور و خوشحالی مردم منفجر شد. مردم ما که کمتر بهانه‌ای برای خوشحالی و کارناوال خیابانی دارند از همین فرصت‌های اندک برای جشن‌های خیابانی استفاده می‌کنند و شهرها را به هم می‌ریزند تا نشان دهند که چطور پشت قهرمانانشان می‌ایستند و از آنها حمایت می‌کنند.
جمعه شب عادل سعی کرد برنامه‌ای بی‌نقص ارایه دهد. از ساموئل اتئو دعوت کرد تا به ایران بیاید و در برنامه‌اش حضور داشته باشد. شاید خیلی هم ربطی نداشت، اما به‌هرحال اتفاق بزرگی برای تلویزیون ایران بود که میزبان ساموئل اتئو، ستاره کامرونی سابق تیم بارسلونا باشد. حتی او هم به برد ایران خوشبین نبود. با آن‌که به قول خودش رفاقتی با کی‌روش دارد، اما برد ایران را بعید می‌دانست.

فردوسی‌پور خودش گزارش بازی را به عهده گرفت. گزارش یک بازی حساس برای تمام ملت ایران. فردوسی‌پوری که می‌خواست در همان دقایق اول بازی مساوی تمام شود،؛ رفته‌رفته با کنایه‌هایی که می‌زد و اصطلاحاتی که در گزارش خود به کار می‌برد، یک گزارش خوب را ارایه داد. هرچند گزارش عادل بی‌سوتی هم نبود، اما مردم ایران گزارش عادل را دوست داشتند، شاید چون با زبان مردم با مردم صحبت کرد.
عادل به مهدی طارمی تیکه انداخت و امیدوار بود ورود او به بازی خیریتی داشته باشد، چند بار برای امید ابراهیمی ‌ای‌جان گفت و وقتی داور خطا را ندید، گفت: آخ‌جون خطا نگرفت و زمانی که حمله به سوی دروازه ایران انجام شد از ته دل گفت یا علی! فردوسی‌پور هم مثل بقیه مردم دلش برای این بازی می‌تپید. دلش می‌خواست ایران این بازی را ببرد و همین هم باعث شد تا زبانش راحت بچرخد و از اصطلاحات عامیانه در گزارشش استفاده کند.
اما مردم ایران یا بهتر است بگوییم زنان تماشاچی ایرانی در تلویزیون ایران هیچ سهمی ندارند. زنانی که پابه‌پای مردان تیم کشورشان را تشویق می‌کنند تا روسیه رفته‌اند تا شاید برای نخستین‌بار در ورزشگاه فوتبال ایران را ببینند و با جان و دل برای بدنشان فریاد بکشند. صدای زنان ایرانی هم مانند خیلی از مردان ایرانی به خاطر تشویق تیم‌ملی فوتبال کشورشان گرفت، اما کسی از صدای آنها حرفی نزد و تصویری از آنها نشان نداد.
تمام صحنه‌های تماشاچیان ایرانی بازی ایران و مراکش سانسور شد. تلویزیون ما زنان مراکشی را نشان داد، اما زنان ایرانی را سانسور کرد تا کسی نبیند که زنان در ورزشگاه سن‌پترزبورگ کنار مردان دیگر به تماشای فوتبال ایران نشسته‌اند. تلویزیون ایران حتی شادی زنان ایرانی در خیابان‌های شهر را هم با سانسور نشان می‌دهد و این نخستین باری نیست که این اتفاق می‌افتد. شاید پوستر نصب‌شده در میدان ولیعصر بعد از انتقادات شدید عوض شود، اما بعید به نظر می‌رسد انتقادات از صداوسیما در سانسور نکردنشان باعث تجدید نظرشان شود.

گزارشگران سیما کجایند؟ دقیقا کجایند؟!

روزنامه شهروند همچنین نوشت:

حتما برای شما هم این سوال پیش آمده که چرا گزارشگران اعزامی صداوسیما به روسیه نمی‌توانند از ورزشگاه‌های جام‌جهانی گزارش‌های اختصاصی مناسبی تهیه کنند و حتی گزارش مسابقه ایران از تهران انجام شد.
چرا پیمان یوسفی به روسیه نرفت؟
نزدیک به ٢ماه تا آغاز جام‌جهانی پورمحمدی، مدیر شبکه سوم سیما از احتمال بالای اعزام‌نشدن گزارشگر تلویزیون به روسیه خبر داده بود. او دلیل این تصمیم را ناموفق‌بودن چنین اقدامی در دوره‌های گذشته عنوان کرد. با این حال، چند روز مانده به شروع جام بیست‌ویکم تصمیم جدیدی گرفته شد. قرار بود پیمان یوسفی به‌عنوان گزارشگر اعزامی به روسیه برود تا ٣ بازی ایران را مقابل مراکش، اسپانیا و پرتغال زنده گزارش کند اما جمعه همه ایران بازی را با صدای عادل فردوسی‌پور شنیدند. جالب این‌که عوامل برنامه ٢٠١٨ ازجمله فردوسی‌پور هیچ اشاره‌ای به دلیل فراهم‌نشدن شرایط برای گزارش پیمان یوسفی از روسیه نکردند تا این‌که دیروز شاهد گزارش یوسفی روی بازی استرالیا و فرانسه بودیم! درنهایت مشخص شد این گزارشگر اصلا به روسیه نرفته و به خاطر مشکلات به وجود آمده درتهران مانده است. جالب این‌که حداقل در تهران هم گزارش بازی ایران را به پیمان یوسفی نسپردند! در دوره قبلی هم تجربه مشابهی وجود داشت و مزدک میرزایی که به برزیل رفته بود، در دقایقی از بازی‌ها با کیفیت نامناسب صدایش به مردم رسید و درنهایت فردوسی‌پور مجبور شد خودش وظیفه گزارش را برعهده بگیرد.
گزارش شهری، اوج کار گزارشگران!
در چند روز اخیر هم اخباری به گوشمان رسید که گزارشگران اعزامی صداوسیما به روسیه با کارت‌های هواداری در این کشور تردد می‌کنند و حتی آی‌دی کارت خبرنگاری هم ندارند. این اتفاق با پخش گزارش محمدحسین میثاقی از روی سکوی تماشاگران ورزشگاه سن‌پترزبورگ بعد از بازی ایران و مراکش اثبات شد. در واقع هیچ‌کدام از گزارشگران ایرانی نتوانستند کنار زمین حضور داشته باشند و در کنار تماشاگران بازی را تماشا کردند. درچند روز اخیر، اوج کار گزارشگران اعزامی به روسیه، تهیه گزارش‌های شهری از هواداران تیم‌ملی بوده است و آنها به دلیل نداشتن‌ آی‌دی کارت حق ورود به منطقه رسانه‌ای را ندارند.
چقدر هزینه برای صداوسیماآب خورد؟
محمدحسین میثاقی از شبکه سوم، داوود عابدی و علیرضا اکبری خرم از شبکه خبر، مجتبی پوربخش و بهنام مهدی‌زاده از شبکه ورزش گزارشگران اعزامی صداوسیما به روسیه هستند که هرکدام از آنها را یک تصویربردار و مسئول هماهنگی هم همراهی می‌کند. البته شبکه خبر ترجیح داده همراه با گزارشگران خود تصویربردار اعزام نکند و گزارش‌های این شبکه با گوشی موبایل ضبط می‌شود. در هرصورت هیچ‌کدام از این گزارشگران نتوانستند در روزهای اخیر پوشش رسانه‌ای مناسبی به خاطر نداشتن آی‌دی کارت داشته باشند؛ درحالی‌ که برای اعزامشان صداوسیما هزینه زیادی را متحمل شده است.
مشکل کجاست؛ حق پخشیا باکس گزارشگر؟
درباره حق پخش با توجه به این‌که صداوسیما رسما اعلام کرده آن را برای جام‌جهانی خریداری کرده، باید خیالمان راحت باشد؛ اگرچه اخبار ضدونقیضی در این‌باره به گوش می‌رسد. با این حال، آن‌طور که به نظر می‌رسد مجوز نداشتن گزارشگران ایرانی در روسیه به نخریدن باکس گزارشگر مربوط می‌شود. هر کشوری که می‌خواهد به صورت تصویری جام‌جهانی را پوشش دهد، باید علاوه بر حق پخش، باکس گزارشگر را خریداری کند که این باکس می‌تواند مجوزی برای فعالیت گزارشگران باشد.

محمود گبرلو منتقد سینما و مجری سابق برنامه «هفت» نحوه گزارش عادل فردوسی پور را فاجعه بار خواند!

مجری سابق برنامه «هفت» درباره گزارش بازی ایران و مراکش توسط عادل فردوسی پور در صفحه اش نوشت:

«گزارشگری عادل فردوسی پور در شب مسابقه ایران و مراکش فاجعه بود و نشان داد او مدیر و مجری لحظات بحران و هیجان نیست و در مقابل جواد خیابانی چقدر پخته و حرفه ای این لحظه حیاتی رو گزارش کرد
یکبار دیگه فیلم رو ببینید و کلمات فردوسی پور رو گوش کنید. اولا که اصلا حواسش نبود و تا چند ثانیه اصلا متوجه نشد که قضیه چیه انگار به تلویزیون نگاه نمیکرد و بعد از کلمات بسیار سطحی استفاده کرد... این پسرها!.. ای جونم کیروش! چقدر کیف کردیم!! و در عوض خیابانی بسیار مسلط هم لحظه گل رو خیلی رسا بیان کرد و هم در لحظه لفظ جهانی رو برای این گل و بازیکنان بکار برد وباز در لحظه به امتیاز بدست آمده هم اشاره کرد
تو استودیو هم عادل اونقدر هیجان کاذب داشت که حتی دریغ از دو کلمه کلام درست و حسابی و همش میگفت دیگه نباید امشب آگهی پخش کنند در صورتیکه اصلا بحث آگهی نبود بلکه خبر ساعت بیست و دو باید روتین پخش میشد و یا عدم حضور تحلیلگری قوی که کمک حال اوباشد مثل صدر عزیز و در مقابل خیابانی و قاسمی زیبا ترین تحلیل را بر زبان حاری ساختند.. وظیفه یک مجری در وهله اول کنترل خود و مخاطب در شرایط هیجانی و بحرانی است»

آخرین اخبار، رویدادها و حواشی روز سینما، تلویزیون، بازیگران و هنرمندان ایران را در صفحه‌ی اخبار منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران می‌‌توانید دنبال کنید.