معرفی نامزدهای برترین چهره تلویزیونی «جشن حافظ»/ ناگفته‌های رامسین کبریتی از مافیای سینما و شبکه جم

کبریتی در مورد علت پیوستنش به این شبکه گفت: پس از بازی در سریال ستایش و به دلیل نداشتن هیچگونه پیشنهادی، یک سال و نیم بیکار بودم آن هم درست زمانی که این سریال ۶ ماه هرشب از تلویزیون پخش می‌شد و بسیار هم موفق بود، به جای این که پیشنهاد‌های بیشتری سراغم بیاید، متاسفانه فقط بیکاری نصیبم شد.

وی در ادامه بیان داشت: بعد از ستایش دو فیلم سینمایی به نام صفر به کارگردانی مسعود یزدانی فر و ترانه شرقی به کارگردانی احسان صدیقی بازی کردم که واقعا شرم دارم بگویم چه مبلغی برای بازی در این دو فیلم دریافت کردم؛ شاید باور نکنید برای فیلم ترانه شرقی ۲ میلیون و برای فیلم صفر ۴ میلیون تومان دستمزد گرفتم؛ هر فیلمی که به من پیشنهاد می‌شد در حد فیلم‌های خیریه بود و پولی نداشتند که به ما پرداخت کنند، هر کس که نمی‌خواست پولی پرداخت کند سراغ من می‌آمد، دیگر اسمم خیرالله شده بود!

این بازیگر سینما و تلویزیون این چنین ادامه داد: زمانی که به شبکه جم رفتم تهیه کنندگان آن دو فیلم با من تماس گرفتند و کلی فحش و بد و بیراه نثارم کردند که من باعث شده ام فیلمشان توقیف شود، من هم بابت دستمزد ۲۰۰ میلیون تومانی که گرفته بودم شرمنده شان شدم (می‌خندد). من به هیچ سازمانی وصل نبودم و به میهمانی‌های شبانه که در آن نقش تعیین می‌کردند نمی‌رفتم، نه می‌رفتم و نه بلد بودم.

کبریتی خاطر نشان کرد: زمانی که اعلام کردم می‌خواهم به ایران برگردم، یکی از دوستان من را به یکی از آقایان که در امنیت کشور هست وصل کرد، او به من گفت که ممنوع الکار هستم و مشخص نیست تا چه زمانی ادامه دارد، اگر به جایی و یا سازمانی وصل بودم مانند دیگر همکارانم می‌توانستم کار کنم و مشکلی نداشته باشم.

وی اظهار داشت: آقای محمدرضا شریفی نیا تعیین کننده سینما و نقش‌ها بود، او تعیین می‌کرد که چه کسی بازی کند و چه کسی بیکار شود؛ یا مدیران شبکه اسامی را رد می‌کردند و می‌گفتند که چه کسی باشد و چه کسی نباید باشد؛ روابط سینما آن قدر کثیف است که که ترجیح می‌دهم در موردش صحبت نکنم؛ چرا خانم یا آقای ۳۰ ساله نقش مادر و پدربرزگ را بازی می‌کنند در حالی که بازیگران پیشکسوت ما باید در خانه بیکار بنشینند؟

بازیگر سریال ستایش در ادامه عنوان کرد: این سیستم کثیف توسط خود عوامل سینما تشکیل و کنترل می‌شود، شریفی نیا یکی از این افراد بود که البته بیشتر بر سر زبان‌ها هم افتاده بود، اما امثال او در سینما زیاد است؛ من به دنبال عوامل و اسامی دیگر نیستم، چرا که الان نه در سینما هستم و نه بازی می‌کنم، این‌ها تنها خاطراتی هست که گذرانده ام و دل پر دردی دارم، اما همیشه سکوت کرده ام و کنار نشسته ام و گذرا از آن گذشته ام، از این چیز‌ها زیاد داریم؛ آدم داریم که حتی دیپلم هم ندارد، اما در دانشگاه تهران تدریس می‌کند و رئیس یکی از انجمن‌های این دانشگاه است، از این آدم‌ها زیاد داریم.

وی در پاسخ به این پرسش که چرا سکوت کردید؟ گفت: با گفتن که درست نمی‌شود، یک دست که صدا ندارد، مهم اتحاد و هماهنگی است که بین بچه‌های سینما باید برقرار می‌شد، اما این اتحاد و هماهنگی هرگز برقرار نبوده است، وقتی که من همیشه از همکار خودم به عنوان یک پله استفاده می‌کردم و از روی او رد می‌شدم چه توقعی دارید که بتواند صدای من یا کس دیگری بلند شود؛ این اتحاد زمانی شکل می‌گیرد که همه با هم باشیم، همه یکرنگ باشیم و دست به دست هم دهیم؛ بازیگرانی که سال‌ها است در سکوت در خانه نشسته اند، اما صدایی از آن‌ها در نیامده و ظلمی که به آن‌ها شده است و بعد از مرگشان اسمشان را می‌آورند و برایشان آن همه‌های و هوی می‌کنند، دیگر نوشدارو بعد از مرگ سهراب چه فایده‌ای دارد، من هم عضو کوچکی از دنیای سینما و دنیای بازیگری هستم.

رامسین کبریتی اذعان داشت: من الان خارج از گود هستم و در یک گوشه از دنیا زندگی آرامی را می‌گذرانم بلکه این تبعید و شرایط بد بگذرد، اما این تبعیض که بین ما‌ها قرار دارد ناراحت کننده است، مگر بازیگران دیگر ما نمی‌روند و در کشور‌های خارجی در فیلم‌های خارجی بازی نمی‌کنند؟ چرا این‌ها ممنوع الکار نمی‌شوند؟ الان خیلی از افرادی که در جم بودند و پشت دوربین کار می‌کردند در ایران بدون هیچ مشکلی کار می‌کنند و می‌گویند که صدایش را در نیاورید، فقط افرادی که جلوی دوربین بودند ممنوع الکار شده اند و این تبعیض است؛ خیلی از بازیگرانی که در ایران هستند در فیلم‌های خارجی در کنار بازیگران بی حجاب بازی می‌کنند و یا حتی در کنسرت‌های خارجی در کنار افرادی که مشکل دار هستند دیده می‌شوند، چرا این‌ها ممنوع الکار نمی‌شوند، اما ما ممنوع الکار می‌شویم، من فکر می‌کنم اشتباهی کرده ام و دارم تاوانش را می‌دهم.

وی در ادامه بیان داشت: زمانی که ایران بودم، به من هم گفتند که ممنوع الکار هستم و این دلیل بیکار بودنم است، اما کسی از داخل ایران من را به شبکه جم نفرستاده است، فقط می‌گفتند که، چون ممنوع الکار هستم به شبکه جم بروم، من هم به دلیل این که بیکار بودم ترجیح دادم که به این شبکه بروم و کار کنم.

بازیگر سریال سایش گفت: من هیچ فیلمی بازی نکرده ام که خلاف شرع و عرف جمهوری اسلامی ایران باشد، فقط بازیگران خانم بی حجاب در فیلم حضور داشته اند که باز هم می‌گویم این اتفاق برای خیلی از بازیگران دیگرمان که در ایران هم زندگی و کار می‌کنند افتاده است.

وی در ادامه عنوان داشت: من هویتم و هرچه دارم را از ایران گرفته ام، در کنار مردمم کار کرده ام و آن‌ها بوده اند که من را نشان دادند، حالا هم چه بخواهم و چه نخواهم ممنوعیت کاری هست و باید بپذیرم، در حال حاضر هم به دلیل اینکه اجازه کار در ایران را ندارم تصمیم ندارم برگردم، در این گوشه از دنیا می‌مانم و در شغل دیگری به دور از سینما فعالیت خواهم کرد، البته اگر فیلمی پیش بیاید که مشکلی نداشته باشد و به من لطمه‌ای نزند کار می‌کنم، اما ترجیح می‌دهم این دوره ممنوعیت کاری را به یک کار دیگری مشغول باشم تا ببینیم چه وقت بخشیده می‌شوم.

رامسین کبرتی در پایان گفت: خانم رابعه اسکویی به ایران برگشت، اما من آدم‌ها و روابط اینگونه نداشتم که در فرودگاه به استقبالم بیایند و قول بدهند که هیچ مورد و مشکلی ندارم، متاسفانه من از این روابط ندارم؛ طبعا اگر ممنوعیت کاری من را ببخشند و اجازه کار به من را بدهند هر چه سریعتر به ایران برمی گردم.

شیوا خنیاگر گفت: من در مصاحبه‌هایم با برخی رسانه‌ها از مشکلاتی که وجود دارد می‌گویم اما آنها حرف‌های مرا به گونه دیگری منتشر می‌کنند.

این بازیگر درباره مصاحبه‌ای که با یکی از رسانه‌ها داشته اظهار کرد: من در گفت و گو با یکی از رسانه‌ها از مشکلات بازیگری در زندگی‌ام گفتم اما آنها تیتر زده‌اند که من به زمین و زمان بدهکار هستم. این تیترزدن آن هم زمانی که مصاحبه کننده و مصاحبه شونده به هم اعتماد دارند درست نیست.

خنیاگر ادامه داد: با چنین تیتری آبروی هنرمند را می‌برند و وقتی کلام یک هنرمند منتشر می‌شود تبعاتی به‌‌ همراه دارد، از آن جمله این است که مردم پس از انتشار با توجه به نگارش آن برداشتی در ذهنشان ثبت می‌شود که شفاف‌سازی درباره آن تاثیری ندارد به عبارتی آنچه در ابتدا در ذهنشان ثبت شد را می‌پذیرند.

وی با اشاره به بی دقتی برخی از مصاحبه‌کنندگان خاطرنشان کرد: برخی از مصاحبه کنندگان در نگارش صحبت‌های مصاحبه‌شونده دقت نمی‌کنند، سپس جمله‌ای از حرف‌ها را تیتر می‌کنند و آبروی فرد را می‌برند.