کیهان: چرا ترانه علیدوستی در این فیلم مضحک بازی کرده؟!

روزنامه های کیهان و جوان به انتقاد از آثار هنری این روزهای سینما و تلویزیون پرداختند و کیهان ادعا کرد این آثار متعلق به سینمای بنفش است.

22 خرداد 1396

به گزارش منظوم؛ مرجع سینما و تلویزیون ایران، در پی اکران «مادر قلب اتمی» در سینما و پخش سریال «زیر پای مادر» از تلویزیون دو روزنامه صبح کشور انتقادات خود را از این آثار مطرح کردند.

روزنامه اصولگرای «جوان» در یادداشتی به قلم محمدصادق عابدینی با انتقاد از نوع دیالوگ نویسی سریال «زیر پای در نوشت:

بیننده‌های سریال‌های ماه رمضانی وقتی پای سریال شبکه اول سیما می‌نشینند، مجبور می‌شوند به جای شنیدن دیالوگ‌هایی برگرفته از زبان معیار جامعه، از ادبیاتی رنج ببرند که مدت‌هاست استفاده از آن منسوخ شده و همین موضوع‌ گیرایی سریال را به شدت پایین آورده است.
سریال «زیر پای مادر» به کارگردانی بهرنگ توفیقی در شب‌های ماه رمضان از شبکه اول سیما پخش می‌شود. این سریال ۳۰‌قسمتی ابتدا قرار بود با نام «لبخند رخساره» پخش شود که نامی برگرفته از اسم شخصیت اول زن سریال است.
نویسنده فیلمنامه سریال «زیر پای مادر» سعید نعمت‌الله است. سعید نعمت‌الله علاقه زیادی دارد که در دیالوگ‌نویسی شبیه مسعود کیمیایی باشد، کارهای قبلی نعمت‌الله با سیروس مقدم از جمله سریال «میکاییل» که تصویری کاریکاتوری از دون کورلئونه فیلم «پدرخوانده» را خلق کرده بود همگی شاهد و سند علاقه نعمت‌الله به کپی‌کاری از دیالوگ‌نویسی مسعود کیمیایی است؛ دیالوگ‌هایی که برخاسته از نحوه صحبت کردن بخش خاصی از شهروندان تهران در دهه‌های اول قرن جاری در مناطق قدیمی این شهر است.

حال نعمت‌الله فارغ از اینکه آیا دیالوگ‌نویسی به سبک لوطی‌ها، کلاه مخملی‌ها و عنترباز‌های قدیم تهران برای مخاطب دهه ۹۰ و داستانی که در دهه ۹۰ روایت می‌شود، جذابیت دارد یا خیر همان سبک و سیاق قبلی‌اش را در «زیر پای مادر» ادامه داده است. وی آنچنان درگیر بازی الفاظ بوده که از مسئله مهمی به نام داستان غافل شده است، برای همین بینند‌ه‌‌های «زیر پای مادر» بیشتر از اینکه سریال ببینند شنونده دیالوگ‌های طولانی‌اند که بخش عمده‌ای از فیلم را به خود اختصاص داده‌اند و بود و نبودشان کمکی به جلو بردن سریال نمی‌کند.
گنگ بودن «زیر پای مادر» محدود به دیالوگ‌ها نمی‌شود، شخصیت‌پردازی سریال حتی در قیاس با کارهای قبلی نعمت‌الله هم ضعیف‌تر است. نویسنده تلاش کرده در کارهایش حتماً شخصیت قهرمان را بگنجاند، اما دقیقاً مثل سریال‌های «میکاییل»، و «پشت‌بام تهران» که کامبیز دیرباز، بازیگر نقش اول و قهرمان‌محوری بود، آنقدر شخصیت وی اغراق‌آمیز و باور‌ناپذیر طراحی شده که هیچ نوع همذات‌پنداری را در مخاطبانش به همراه ندارد. «زیر پای مادر» می‌توانست سریال بهتری شود اگر دایره تکرار در شبکه اول سیما تا این حد تنگ نبود و اصرار بیش از حد برای تکرار تجربه‌های قبلی وجود نداشت.
حداقل این بود که شبکه اول سیما تلاش می‌کرد تا سعید نعمت‌الله را مجاب کند از علاقه اش به کار برای تلویزیون در جهت خلق فیلمنامه‌ای هماهنگ با ادبیات روز جامعه بهره گیرد.

روزنامه کیهان نیز نوشت:

انتخابات ریاست جمهوری ۲۹ خرداد ۱۳۹۶ نیز همچون سایر وقایع سیاسی بر فرهنگ و هنر و سینما تأثیر گذاشت.

درست بلافاصله بعد از انتخابات، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با انتشار نامه سرگشاده‌ای خطاب به رئیس ‌سازمان سینمایی خواستار رسیدگی به فیلم‌های توقیف شده در محدوده زمانی دو ماه شد. جالب این است که تمامی فیلم‌های متوقف از اکران، توسط مسئولان سینمایی همین دولت به چنین وضعیتی دچار شده‌اند. در شرایطی که دولت یازدهم، شعار افزایش آزادی و رفع فضای امنیتی از حوزه فرهنگ و هنر را سرلوحه کار خود قرار داده بود اما در توقیف و ممانعت از نمایش فیلم‌های سینمایی و مستند و برنامه‌های تلویزیونی، رکورد کم‌نظیری را از خود به جا گذاشت. به طوری که حجم فیلم‌های توقیف شده در دولت بنفش، در هیچ دوره دیگری سابقه نداشته است. البته می‌توان این فرضیه را هم تصور کرد که دولت طی چهار سال گذشته، تعمدا این تعداد از فیلم را توقیف کرد تا شب انتخابات با وعده رفع توقیف این آثار، حمایت سازندگان آن‌ها را جلب کند! به این ترتیب «مادر قلب اتمی» به عنوان اولین فیلم رفع توقیف شده روی پرده سینماها رفت و پس از آن هم فیلم جنجالی «۵۰ کیلو آلبالو» به شبکه نمایش خانگی آمد.

اکران و انتشار این دو فیلم به عنوان ارمغان‌های سینمایی دولت برای ملت در حال و هوای پس از انتخابات، بسیار معنادار است. کافی است درباره این دو اثر، کمی تأمل کنیم.
«مادر قلب اتمی» دومین فیلم علی احمدزاده است. فیلم اول وی با عنوان «مهمونی کامی» به حدی ضعیف و مضحک بود که حتی خود سازندگان فیلم هم ترجیح دادند تا آن را برای عموم مردم نمایش ندهند! البته فیلم جدید این فیلمساز نیز وضعیت بهتری ندارد. این فیلم در ساختار به قدری ضعیف است که اگر در فضای مجازی درباره آن جست‌وجو کنید می‌بینید، هر کس این فیلم را دیده، مأیوس و پشیمان از سینما بیرون آمده است. ما با فیلمی مواجه هستیم که در اوج پیش‌پاافتادگی، بی‌ساختاری و فقدان فرم هنری، ادا و اطوارهای شبه پست مدرن و هنری هم در می‌آورد. فیلمی که ظاهرا برای تمسخر برنامه هسته‌ای کشورمان ساخته شده است، اما جای نگرانی نیست! چون این فیلم به طرزی آشکار، به تمسخر گروه سازنده خود و همچنین آن‌هایی که به این فیلم مجوز ساخت داده‌اند می‌پردازد! جای شگفت است که بازیگران پرادعایی مثل ترانه علیدوستی و پگاه آهنگرانی چطور تن به نقش‌آفرینی در فیلمی داده‌اند که حتی نازل‌تر از ضعیف‌ترین برنامه‌های تلویزیونی است.

جای سؤال است، سازمان سینمایی چگونه به فیلمی که حداقل الزامات یک اثر سینمایی را ندارد مجوز ساخت داده است؟ چطور یک فیلمساز که نه فیلم اولش و نه فیلم دوم او ابتدایی‌ترین شاخصه‌های یک فیلم را نداشته‌اند به راحتی مجوز کارگردانی می‌گیرد؟ این مسائل، گویای ضعف در مدیریت سینمایی دولت است. هر چند که رفع توقیف این گونه فیلم‌ها از این نظر مثبت است که نشان می‌دهد آثار توقیفی تا چه حد نازل و بی‌خاصیت هستند.
«مادر قلب اتمی» نماد و نمودی از سیاست‌های دولت در عرصه سینماست. فقط کافی است به فهرست فیلم‌های اکران شده در سال ۹۶ توجه کنیم تا عمق فاجعه‌ای که سینمای ما به آن دچار شده است را بهتر درک کرد. «مادر قلب اتمی»، «نهنگ عنبر ۲»، «گشت ۲» و … در مدتی کمتر از دو ماه، بخش اعظم فضای سینمای ما را در بر گرفتند. در چنین فضایی، آثاری چون «ویلایی‌ها»، «تیک آف»، «نبرد خلیج‌فارس» و … مظلوم واقع می‌شوند و حداقل فرصت نمایش را پیدا می‌کنند. پروژه رفع توقیف‌سازی، یک تاکتیک شکست‌خورده برای دادن آدرس غلط به مردم و اهالی سینماست. وقتی مدیریت سینمایی دولت هیچ برنامه، راهبرد و چشم اندازی برای سینما ندارد، مجبور است کارزارهایی تبلیغاتی راه بیندازد و نتیجه‌اش هم نمایش فیلم‌های سخیف و موهنی چون «مادر قلب اتمی» است. در شرایطی که بسیاری از هنرمندان متعهد و دلسوخته این سرزمین مجال فیلمسازی و فعالیت هنری پیدا نمی‌کنند، عرصه برای فیلم‌های جعلی باز می‌شود. جهت‌گیری مدیریت فرهنگی دولت به گونه‌ای است که فیلم‌های انقلابی در محاق مهجوریت و مظلومیت قرار می‌گیرند و فیلم‌های قلابی، پادشاهی می‌کنند. قطعا این داستان سر دراز دارد و باید منتظر ماجراهای دیگری از جنس «مادر قلب اتمی» بود.
همچنین فیلم «۵۰ کیلو آلبالو» به گونه‌ای است که حتی وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی خود شخصا دستور توقیف آن را صادر کرد. فیلمی که حتی ارزش نقد و ارزیابی هم ندارد.
«مادر قلب اتمی» و «۵۰ کیلو آلبالو» به عنوان اولین بازتاب‌های دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، حکم «سالی که نکوست از بهارش پیداست» را دارند. فیلم‌هایی که می‌توان آن‌ها را نماد جریان «سینمای بنفش» دانست. فیلم‌هایی که حاصل و دستاورد یک دستگاه «مختل» و از لحاظ افق، چشم‌انداز و راهبرد «تعطیل» هستند.

آخرین اخبار، رویدادها و حواشی روز سینما، تلویزیون، بازیگران و هنرمندان ایران را در صفحه‌ی اخبار منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران می‌‌توانید دنبال کنید.

شناسه خبر : 6668531

منبع: منظوم

برچسب‌: انتقاد ، روزنامه کیهان ، انتقادات به سریال ، روزنامه جوان