دوباره جشنواره و دوباره پوشش های عجیب و غریب سلبریتی‌ها/ «زهرمار» مبتذل است و به شعور مخاطب توهین می‌کند!

به گزارش منظوم؛ مرجع سینما و تلویزیون ایران، برخی از مهمترین گزارش ها و تحلیل های مطبوعات و رسانه های خبری کشور را در ادامه بخوانید.

واکنش روزنامه به پوشش عجیب بازیگران و هنرمندان در جشنواره سی و هفتم

روزنامه همدلی نوشت:

در روز چهارم چهره هایی مانند پریناز ایزدیار، نوید محمدزاده، زیبا کرمعلی، دنیا مدنی، الناز حبیبی، بهنوش طباطبایی، نسیم ادبی، صابر ابر، نازنین بیاتی، جواد رضویان و مهران غفوریان حضور داشتند که البته تعدادی از آنها شاید برای مخاطب عام چندان شناخته شده نباشند ولی در فضای مجازی، فالوئرهای فراوانی دارند؛ اتفاقی که سبب می شود برخی از آنها پوشش های عجیب و غریبی انتخاب کنند تا شاید بیش از دیگران سوژه عکاسان شوند.

نوید محمدزاده چندین سال است لباس های نامتعارفی می‌پوشد و صابر ابر هم انگار با کت های بلند، بیشتر احساس راحتی می‌کند، اما در میان بازیگران زن هم طراحی های منحصر به فرد و گاهی عجیب هم به وفور دیده می شد؛ طراحی هایی که به دست طراحان گران قیمت طراحی شده اما در بعضی موارد از کمترین جذابیت‌های بصری برخوردار است. اتفاقا دلیل جمع شدن فرش قرمز در جشنواره سی و پنجم فیلم فجر، حواشی پیش آمده پیرامون پوشش عجیب برخی بازیگران بود که اعتراضات گسترده‌ای را به دنبال داشت.

احترام به مهم‌ترین فستیوال سینمایی

هر چند انتخاب پوشش در چارچوب شرع و عرف، امری شخصی است، ولی به نظر می رسد حضور در معتبرترین جشنواره ملی سینمای ایران نیازمند رعایت حداقل هایی است تا شان و اعتبار از دست رفته خود را بازیاید. اسکار به عنوان بزرگترین اتفاق سینمایی جهان، پر مخاطب ترین و جذاب ترین فرش قرمز دنیا را دارد ولی به ندرت بازیگرِ مردی را می بینیم که لباسی به غیر از کت و شلوار رسمی بر تن کند، زنانِ بازیگر هم هر چند آزادی عمل بیشتری نسبت به هنرمندان ایرانی برای انتخاب پوشش دارند، اما از قواعدی نانوشته پیروی می کنند.

به طور مثال «لیدی گاگا»، خواننده و بازیگر نامدار آمریکایی که به پوشیدن لباس های عجیب شهره است و حتی سابقه بر تن کردن لباسی از جنس گوشت خام گاو را دارد، اما در مراسم مهم سینمایی، لباس های معقولانه تری از کُمدش برمی‌دارد. در ایران اما انگار هر چه نامتعارف تر لباس بپوشی و عجیب تر در جشنواره ظاهر شوی، جذابیت بیشتری برای عکاسان داری و طبیعتا شهرت فراوانی در فضای مجازی کسب خواهی کرد.

روزنامه جوان: «زهرمار» سخیف و مبتذل است و به شعور مخاطب توهین می‌کند!

روزنامه جوان نوشت:

فیلم ضعیف، سخیف و مبتذل زهر مار را باید یک توهین واقعی به شعور و شخصیت تماشاگران جشنواره فجر محسوب کرد؛ فیلمی که کارگردان و نویسنده‌اش در نشست خبری پس از نمایش می‌گویند ژانر آن طنز نیست، اما از قرائن و شواهد اینطور برمی‌آید که قرار بوده باشد ولی درنیامده است.

وقتی زهر مار را می‌بینیم به این فکر می‌کنیم که فیلم‌هایی که به جشنواره راه پیدا نکرده‌اند چه کیفیتی داشته‌اند که این فیلم توانسته نظر هیئت انتخاب را تأمین کند. داستان فیلم سیدجواد رضویان که به عنوان یک فیلم اولی در بخش نگاه نو جشنواره فجر حضور دارد درباره یک مداح است که ظاهراً صیغه موقت برای مشتری‌هایش می‌خواند. کار و کاسبی خوبی برای خود دست و پا کرده و می‌خواهد در انتخابات شورای شهر شرکت کند.

یک شب یکی از رفقای قدیمی که خاطره خوشی از او ندارد برای انتقام‌گیری همراه زنی فاحشه که جای همسرش معرفی می‌کند به خانه مداح می‌رود تا او را مسموم کند ولی لیوان آغشته به دارو را اشتباهاً زن سرمی‌کشد و صبح از جایش بلند می‌شود و می‌بیند که دوست قدیمی مداح کیفش را دزدیده و فرار کرده پس یقه مداح را می‌چسبد که یا پول من را می‌دهی یا آبرویت را می‌برم. ادامه فیلم هم تا پایان کاملاً به سبک فیلمفارسی‌های پیش از انقلاب مسیرش را طی می‌کند.

نصرت کریمی فیلمفارسی‌سازی بود که پیش از انقلاب فیلم «محلل» را ساخت و آنقدر مبتذل بود که منجر به واکنش آیت‌الله مطهری شد. فیلم به قدری زننده بود که پس از انقلاب بزرگ‌ترین مانع ادامه فعالیت کارگردانش شد. زهر مار سیدجواد رضویان به لحاظ ابتذال تصویری هر چند قابل مقایسه با آن فیلم نیست، اما ابتذال ساختاری و مضمونی که بر فیلم سایه انداخته است.

آنچه زهر مار جواد رضویان را مبتذل می‌کند سوژه آن نیست بلکه جنس پرداخت آن است. ساختن فیلم درباره یک مداح فاسد نمی‌تواند یک خط قرمز باشد چه اینکه پیش از این درباره مسائل روحانیون نیز آثاری ساخته شده است. همانطور که در همه اصناف و اقشار آدم‌های ناسالم پیدا می‌شوند در میان جامعه مداحان هم چنین احتمالی وجود دارد، اما زهر مار را نمی‌توان نقدی مؤثر و سازنده با رویکردی فرهنگی قلمداد کرد، چون نشانه‌گذاری‌های فیلم نه برای ارتقای اخلاق و تقویت فرهنگ بلکه بر ضد اخلاق و خانواده و فرهنگ متمرکز شده است. وقتی یک کارگردان مبتدی در اولین تجربه فیلمسازی‌اش خود را تمام و کمال به دست نویسنده‌ای منحرف می‌سپارد نتیجه‌ای جز یک خسران حرفه‌ای دشت نخواهد کرد.

به لحاظ فرم داستانی و تکنیک سینمایی نیز زهر مار یک فیلم دم‌دستی است که بدون هیچ‌گونه اشراف سینمایی و ذوق هنری ساخته شده است.

به احتمال زیاد نام سیدجواد رضویان به عنوان کارگردان به همراه سیامک اطلسی کافی است تا فیلم با یک پوستر کمدی‌نما در گیشه فروش خود را تضمین کند و به فروش چندده‌میلیاردی نائل آید، اما از همین حالا باید به حال تماشاگر از همه جا بی‌خبر و بیچاره‌ای که همراه با خانواده برای دیدن این فیلم به سینما می‌رود دل سوزاند. وقتی انگیزه‌های مالی در جامعه به انگیزه‌های فرهنگی می‌چربد، به طور عادی فرهنگ قربانی پول خواهد شد.

اینجا دیگر حرف بر سر سلیقه سیاسی نیست. این فرهنگ ملی است که به پای سینماگران نابلد در حال ذبح شدن است و بخش عمده‌ای از تقصیر نیز بر گردن مدیران وزارت ارشاد است. وقتی فیلمی تا این اندازه ضعیف و مبتذل توسط هیئت داوران و دبیر جشنواره فجر به بزرگ‌ترین رویداد فرهنگی- هنری کشور راه پیدا می‌کند در واقع پالس مثبت و چراغ سبز به مبتذل‌سازان می‌دهد تا در آینده برای تولید آثاری از این دست با فراغ بال بیشتری اقدام کنند و زهر مارهای پرتعدادتری به تماشاگران نگون‌بخت سینما پیشکش نمایند.

دبیر انجمن منتقدان: حتی یک مرد نرمال هم توی جشنواره نمی‌بینیم!