«به وقت شام» فیلم دفاع مقدس یا فیلم جنگی؟

می‌توان گفتابراهیم حاتمی‌کیا بهترین فیلمساز دفاع مقدس و جنگ در سینمای ایران است.
به وقت شام، با ریتم سریع، صحنه‌های پرحادثه و فراز و فرود داستان خود توانست ۱۲۰ دقیقه تماشاچی را بر صندلی میخ کوب کند. قاب گیری، زاویه دوربین و حضورش در حوادث و درگیری ها بسیار فعال بوده و فیلمساز سوار و مسلط بر دوربین خود.

بابک حمیدیان و ابراهیم حاتمی‌کیا در فیلم سینمایی به وقت شام

شخصیت پردازی، قساوت‌ها، جنایت‌ها و طیف افکار داعش به خوبی نمایش داده شده ولی حامیان غربی آنان فقط در حد تبلیغاتچی معرفی شدند.

برخلاف فیلم‌های قبلی حاتمی کیا، این بار نسل جوان شخصیت محوری داستان و شگفتی‌ساز کارزار سوریه است که به نوبه خود انتخاب هوشمندانه ای بود. شخصیت پدر علی نه با گریم حجازی فرسازگار بود ونه با بازی منفعلانه‌اش.

شاید بتوان گفت اساسا به وقت شام به دنبال حل سوالات نسل جوان از جنگ در سوریه نیست، بلکه به دنبال حماسه سرایی برای رزمندگان جوان غریب امروز و الگوسازی از آنان است.

دیالوگ محوری که شاخصه ی سینمای حاتمی کیا بود در این فیلم بسیار کم رنگ شد و کلام ها در میان حوادث گم شدند. برای همین فیلم به سمت فیلم های جنگی غربی می رود تا فیلمی از جنس دفاع مقدس.

به وقت شام حاتمی کیا متفاوت است با فیلم های دفاع مقدس او. معنویت و آرمان اندیشی ویژگی سینمای دفاع مقدس است که در این فیلم کمرنگ شده بود. به وقت شام بیشتر یک ماموریت بود تا قطعه ای از یک آرمان.