پرداختی عالی از یک داستان واقعی

فیلم خانه ای در خیابان چهل و یکم ساخته اول حمیدرضا قربانی، روایت داستانی واقعی از قصاص و مشکلات حواشی آن است. دو برادر ناخواسته با هم درگیر می شوند و یکی به دست دیگری کشته می شود. برادر قاتل فرار می کند و خانواده مشکلاتی پیدا می کند. مادر در غم از دست دادن یک فرزند و قاتل شدن فرزند دیگر با دو عروس و نوه و روابط آنها مواجه است چرا که همگی در یک ساختمان زندگی می کنند و موقعیتهای زیادی برای برخورد رودررو دارند. مدیریت مادر و رفتار توام با اخلاق و عقلانیتش کمک می کند تا ماجرا به خوبی پیش برود و به پایان برسد. داستان این فیلم به خوبی پیش می رود و کارگردان روایت خوبی از داستان دارد. دیالوگها به دقت انتخاب شده اند. رفتارها و منش صحیح اخلاقی به شکلی منطقی و صحیح به تصویر کشیده می شود.

خشم و درگیری ناخواسته اول فیلم که رفتاری نادرست است، کاملا منطقی و باور پذیر است. حتی قتل و فرار قاتل نیز باور پذیر است. نقش مادر به عنوان وزنه تعادل خانواده کاملا مشهود و واقعی به تصویر کشیده شده است. مادری که علیرغم داغدیده بودن بابت قتل یک فرزند و قاتل شدن فرزند دیگر ماجرا را به خوبی پیش می برد و مدیریت می کند تا شاکله خانواده حفظ شود و ماجرای قتل به فروپاشی خانواده منجر نشود. سوگ فرزند مقتول به خوبی نمایش داده می شود و کاملا منطبق با معیارهای روانشناختی سوگ در فرزند پدر از دست داده است. دختر قاتل نیز نگرانی و اضطرابی دارد که طبیعت ماجراست و رفتارهای صحیح مادر با این فرزند و توجه دقیق به احساس و خواسته های او الگویی مناسب برای رفتار پیش روی مخاطب قرار می دهد. حتی برخورد دو عروس یکی شوهر از دست داده و دیگری در انتظار اعدام شوهر بسیار اخلاقی و منطقی به تصویر کشیده می شود بگونه ای که مخاطب باور پذیری مناسب را دارد و در عین حال حرمتها و جایگاهها به خوبی حفظ می شود. هر کجا که خشونت یا پرخاشی وجود دارد لازمه کار است و کاملا بجا و مناسب. شیوه برخورد با خشم نیز که در ابتدای داستان اشتباه است و باعث یک قتل می شود در روند داستان به خوبی مورد نکوهش قرار می گیرد و بصورتی غیر مستقیم به مخاطب شیوه صحیح بروز و کنترل خشم آموزش داده می شود.

در این فیلم عقلانیت و تدبیر مناسب به شکلی زیبا به تصویر کشیده می شود و مخاطب بدون اینکه احساس ازار کند یاد می گیرد چگونه در بدترین موقعیتها می توان عقلانی و درست تصمیم گرفت . از نظر روانشناختی نیز فیلم به خوبی سوگ را به تصویر می کشد و شیوه صحیح برخورد با آنرا به مخاطب می آموزد. فیلم به خوبی انسانیت، عقلانیت و اخلاق را که گمشده جامعه امروز ماست به تصویر می کشد و از این بابت قابل تقدیر است.