مرتضی اسماعیلدوست : «لانتوری» هم مانند ساخته پیشین فیلمساز اسیر شعارگراییهای مفرطی شده که قلب سینما را از کالبد اثر دور کرده و آن را تبدیل به یک بیانیه تصویری به نفع جریانی خاص کرده است.
18 بهمن 1394
«لانتوری» هم مانند ساخته پیشین فیلمساز اسیر شعارگراییهای مفرطی شده که قلب سینما را از کالبد اثر دور کرده و آن را تبدیل به یک بیانیه تصویری به نفع جریانی خاص کرده است. یکی از ضعیفترین آثار ساختهشده در این دوره از جشنواره که با حواشی بسیار به دلیل توقیف فیلم گذشته فیلمساز به اکران درآمد اما با همه شیطنتهای جالب فرمی فیلمساز که ادامه یافته از اولین اثرش «بغض» تاکنون بوده و همراستا با قابهایی نامتعارف و استفاده از عناصر صدایی و تدوینی پرشتاب و دلهرهآور و نماهای مکرر اکستریم کلوزآپ است، نتوانسته تشکلی سینمایی به خود بیابد و حتی جزو ضعیفترین ساختههای درمیشیان هم است.
روایت چندپاره فیلم که به ظاهر درباره گروهی بزهکار بوده و ترکیبی با مسائل و نیشهای سیاسی مییابد و در انتها منتهی به موضوع اسیدپاشی میشود، موجب گسست در بیان شده و «لانتوری» را از اثری سینمایی به ساختهای عصبانی از سیاستزدگی میکشاند و بیشترین ضربه را فیلمسازی میخورد که نشان داده توانایی فیلمسازی را دارد.
عده ای از جوانان بزهکار، به قصد دزدی از قشر پولدار، گروهی با نام «لانتوری» تشکیل میدهند. پاشا فرد اصلی لانتوری در این بین عاشق زنی به نام مریم میشود. پاشا قصد ازدواج دارد اما مریم چندین بار جواب منفی میدهد، تا اینکه در آخرین بار...