نقد و بررسی فیلم 33 نفر

آنتونیو باندراس که بیشتر با فیلم « دسپرادو » و « ماسک زورو » شناخته می شود بازیگر نقش اصلی است. ژولیت بینوش فرانسوی هم که برای « بیماری انگلیسی » موفق به دریافت اسکار شد ،از جمله بازیگران فیلم است. پدرِ جاش برولین هم یکی از بازیگران فیلم و پاتریشیا ریگن کارگردان که آخرین ساخته اش کمدی به نام « Girl in Progress » با بازی اوا مندز در سال 2012 بود که خیلی هم اثر دلچسبی نبود. « 33 نفر » سومین فیلم بلند خانم ریگن محسوب می شود که پس از 3 سال دوباره به سینما بازگشته است.

نکات مثبت فیلم ؟

تماشای « 33 نفر » می تواند تجربه مفیدی برای مخاطب باشد. فیلم درباره مشقت های معدنچیان است و البته وام گرفته از یک رویداد واقعی است. این دلایل می تواند بر جذابیت های فیلم برای تماشا بیفزاید.

نکات منفی فیلم ؟

« 33 نفر » می خواهد در روایت داستان معدنچیان شیلیایی به تمامی جوانب این اتفاق بپردازد. مسائل دولتی، خانواده معدنچیان، رسانه ها و... باعث شده تا تمرکز بر روی داستان خود معدنچیان از دست برود و مخاطب نتواند جز یکی دو شخصیت اصلی، خیلی خودش را همانند معدنچیانش در زیرزمین محبوس حس کند. فیلم آکنده از شعارهایی در ارتباط با همبستگی است. البته این نکته منفی به شمار نمی رود اما زمانی که این جملات مدام از زبان قهرمان داستان شنیده شود، تاثیرگزاری خودش را از دست می دهد. می شد به جای اینهمه سخنرانی کمی تعلیق در داستان ایجاد کرد. معلوم نیست چه بلایی بر سر ژولیت بینوش آمده که بازی در نقش یک زن لاتین در اینچنین فیلمی را پذیرفته است! نتیجه هم که قابل پیش بینی بوده! در بخش دیالوگ نویسی بطور خلاصه می توان « 33 نفر » را کلکسیونی از کلیشه نامید! وضعیت کارمندان دولتی خراب تر از دیگر شخصیت هاست.

حرف آخر :

« 33 نفر » برای کسانی که دوست دارند درباره معدنچیان معروف شیلیایی فیلمی ببینند می تواند اثر سرگرم کننده ای باشد. اما اگر فاکتور واقعی بودن داستان را حذف کنیم و از منظر یک اثر سینمایی به فیلم نگاه کنیم، باید گفت که « 33 نفر » اثری کلیشه ای محسوب می شود؛ کلیشه ای که در اینجا با واقعیت در هم آمیخته.