بدیلی برای نینجا

«بچه های آسمان» همانقدر که برای کودکان سرگرم کننده است، بزرگسالان را هم جذب می کند. فیلم تلقی های غلط از کودکان را کنار می گذارد و حرفش را خالصانه بیان می کند. «بچه های آسمان» فیلمی ایرانی با موضوعی جهانی است و هر کودکی فیلم را با علاقه و نگرانی می بیند.  داستان درباره پسری است که کفش های خواهرش را گم می کند. او کفش ها را برای تعمیر به کفاشی می برد و در راه خانه، وقتی برای خرید سبزی کفش ها را زمین می گذارد، زباله جمع کن نابینایی تصادفا آنها را برمی دارد. از یکطرف پسر داستان، علی می ترسد به والدینش چیزی بگوید و از طرف دیگر خواهرش، زهرا، نمی داند چگونه بدون کفش به مدرسه برود. زهرا و علی با ترس و لرز در حضور پدر و مادرشان با یکدیگر نامه نگاری می کنند تا برای مشکل راه حلی بیابند. راه حل ساده است. زهرا کفش های علی را می پوشد و به مدرسه می رود و پس از تمام شدن مدرسه اش زود به خانه می آید تا علی بتواند به مدرسه اش که ظهر شروع می شود برسد؛ اما چون زهرا همیشه نمی تواندس ر وقت برسد، در نتیجه علی که دانش آموز خوب و منظمی است، بعضی اوقات دیر به کلاس می رسد. سکانس غم انگیز فیلم صحنه ای است که زهرا، معصومانه، در خیالش به دنبال کفش هایش می رود و آنها را پای دختر اسقاط فروش می یابد. به نظر من، این رؤیای کودکانه به مراتب از گودزیلا برای بچه ها ترسناکتر و گیراتر است. همانگونه که بچه ها از مارمولکی بزرگ بیزارند، به همان اندازه از گم شدن چیزی که دوستش دارند نیز می ترسند. 

بهاره صدیقی در فیلم بچه های آسمان

سکانس فوق العاده دیگر فیلم جایی است که علی و پدرش، سوار بر دوچرخه از کوچه های پایین شهر به سوی محله های اعیانی می روند. پدر امید دارد که در یکی از خانه های اعیانی باغبانی کند؛ ولی وقتی جلوی آیفون خانه ای می ایستد، خود را می بازد. در این لحظه، علی به داخل خانه می پرد و می گوید ما برای هرس کردن و تمیز کردن بغچه تان آمدیم. این شاهکار است. در همان محله، مسابقه دویی برگزار می شود که برنده اش علاوه بر جوایز دیگر، به اردوی دو هفته ای نیز خواهد رفت. علی به این جوایز اهمیت نمی دهد و فقط می خواهد دوم شود تا جایزه اش را که یک جفت کفش کتانی است، به دست آورد و به خواهرش بدهد. به نظر من، برای مخاطبان کم سن و سال فیلم، سکانس مسابقه هیجان انگیرترین بخش فیلم است.

میرفرخ هاشمیان در فیلم بچه های آسمان

با اینحال «بچه های آسمان» درباره خانه ای است عاری از غم که در آن، خواهر و برادر به جای آنکه با هم دعوا کنند، یکدیگر را دوست دارند. آنچه فیلم به تصویر می کشد، شرایطی است که هر بچه ای می تواند با آن همذات پنداری کند. در این فیلم ایرانی، چنان معصومیت و شیرینی یافتم که وقتی آن را با «لاک پشت های نینجا» و دیگر کارتون های خشن مقایسه می کنم، شرمگین می شوم. آیا بهتر نیست قبل از آنکه بخواهیم با سرگرمی هایی مثل «لاک پشت های نینجا» فرزندانمان را تربیت کنیم، به آنها چگونه دیدن را بیاموزیم؟

شما چقدر با این مطلب موافق هستید؟ نظر شما درباره این مطلب و اثر چیست؟ نظر خود را در پایین همین صفحه بنویسید. [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.