صدایی که نباید بی‌صدا می‌شد

موج یازده ۶۰ در آبادان موجی بود که اگر خاموش می شد احتمال داشت جنگ ۸ ساله ایران سرنوشتی دیگر داشته باشد. عده ای جانانه ایستادند و با رسانه قدرتمند رادیو امید را در دل مردم غیور آبادان زنده نگه داشتند. آن هم مردم سال ۵۸ که رادیو در نقش اینستاگرامشان بود.

چند جوان با غیرت، با فهم بالایشان از اوضاع آن زمان، متوجه شدند که با سقوط رادیو ضربه سنگینی به جنگ خواهد خورد و با پافشاری بر نگه داشتن آنتن رادیو، به نیرو های نظامی خودی فهماندند که همانطور که اگر رادیو دست دشمن بیفتد دیگر کار تمام است، نگه داشتن آن و استفاده صحیح و به موقع از آن می تواند حتی مانع پیشروی نیروهای دشمن شود و همین هم شد.

آبادان یازده ۶۰ در عین حال که روایتگر مقطعی از جنگ است یک فیلم ارتباطاتی ست. فیلمی ست که مفهوم رسانه و تاثیر آن را به خوبی فهمیده و توانسته روی پرده سینما حرف خود را منتقل کند.

به تصویر وحدتی که بر اثر وقوع جنگ در اقشار مختلف مردم ایجاد شد از نکات جالب توجه در فیلم است.

در بخش هایی از فیلم تصاویر واقعی مربوط به همان سالهای جنگ استفاده شده و به این دلیل فیلم به یک مستند درباره عدم سقوط آبادان نزدیک تر بود. شاید اگر در مدیوم مستند به این موضوع پرداخته می شد، فیلم موفق تری از آب در می آمد اما همین فیلم نیز قوت و قدرت لازم برای حضور در سینما را دارد. نقش متفاوت حسن معجونی و بازی خوب حمیدرضا محمدی و البته علیرضا کمالی نمره قبولی را در این فیلم می‌گیرد.