نقد و بررسی فیلم شماره ۱۰ خیابان کلورفیلد

در حالی که جی جی آبرامز(تهیه کننده ی فیلم) عقیده دارد که" شماره ۱۰ خیابان کلورفیلد" بسیار متفاوت از "کلورفیلد" است ودر عین حال شبیه به آن است، تاکید بر این نکته ضروری است که این فیلم قوی، گیرا و فوق العاده جذاب دنباله ای بر فیلم قدیمی تر و به همان اندازه عالی که توسط خود آبرامز تهیه شده بود، محسوب نمی شود. در حالی که" کلورفیلد "در نیویورک که محیطی شهریست روی داده بود، "شماره ..." تماشاگران را درست مثل سه شخصیت اصلی فیلم در یک پناهگاه دورافتاده زیر خانه ای روستایی در آمریکا حبس می کند. وحشتی که در فیلم توسط گودمن در یکی از ترسناکترین هنرنمایی هایش ایجاد می شود و به پیش میرود، آشنا، غیرقابل اجتناب و صریح است. قصه ی فیلم تا حدودی ساده است. میشل درگیر تصادفی در جاده ای روستایی و خلوت می شود و بعد از اینکه به هوش می آید، خود رامحکم بسته شده به تشکی که به دیوار زنجیر شده در پناهگاهی بتونی می یابد. اسیرکننده ی میشل ادعا می کند که او جان میشل را بعد از تصادفش نجات داده و اگر این کار را نکرده بود، میشل مانند همه ی آنهایی که بیرون پناهگاه بودند، کشته میشد. یکی از نکته هایی که واقعا در مورد این فیلم دوست داشتم این بود که چه طور نویسندگان فیلم در هر مرحله جزییات را رو می کردند. این موضوع شامل تهدیدی می شود که بیرون از پناهگاه و جود دارد و همین طور سرگذشت هاوارد و چیزهایی دیگر که در این قصه ی پیچیده و لذت بخش وجود دارد. همچنین باید کارگردان را که"شماره ..." اولین فیلمش است تحسین نمود که"شماره ..." را هنرمندانه ، خلاقانه و با دقتی ماهرانه ساخته است. "شماره ی ..." فیلمی فوق العادست که تماشاگرانش را از اول تا آخر به صندلیهایشان میخکوب می کند و این موضوع تا حد زیادی مدیون بازی های عالی گودمن، وینستد و جان گلگر است که نقش امت سومین ساکن پناهگاه را بازی می کند. در طول داستان متوجه میشویم که امت به هاوارد در ساختن پناهگاه زیرزمینی کمک کرده ولی اینکه آیا حضورش در آنجا با خواست خودش بوده یا نه مشخص نیست. به طور واضح، حداقل در شروع ماجرا میشل_با بازی تماشایی وینستد_ به میل خودش در پناهگاه نیست. او باهوش و زیرک است و حداقل در اوایل اسارتش همواره گوش به زنگ راهی برای فرار است. دیدن رسیدن او از ترس و وحشت از ناشناخته ها به تعادل و بازیگوشی و حتی شادی، لذت بخش است. گلگر که نقش امت را بازی کرده است نیز شایسته ی تحسین است. امت آشکارا یک کودن است، اما شاید حیله گر تر از چیزی باشد که ظاهر ساده ی روستایی اش به ما نشان می دهد. با این حال برگ برنده ی اصلی "شماره ی ..." گودمن است که هر صحنه را غیر قابل پیشبینانه کنترل می کند. لحظه ای در اوج خشم و لحظه ای دیگر طناز و چرب زبان است. توانایی او در تغییر حال و هوا ی فیلم فقط با نازک کردن یکی از چشمانش یا جمع کردن لبهایش، یکی از فاکتورهاییست که فیلم را کامل و بسیار ترسناک میکند! در سینما همیشه عنصری گمشده وجود دارد، به خصوص وقتی در موردفیلمهای ژانر علمی تخیلی یا وحشت صحبت می کنیم، اما با "شماره ..." دیگر چنین مشکلی وجود ندارد. به من اعتماد کنید، چرخش ها و پیچیدگی های زیادی در این فیلم وجود دارد که شما اصلا انتظارشان را هم نداشته اید. و همین ویژگی خیلی خوبی محسوب می شود.

مترجم: آناهیتا آزاد