نقد و بررسی فیلم زولندر 2

قسمت نخست « زولندر » در سال 2001 به نمایش درآمد و با اینکه در ژانر کمدی اثری ممتاز نبود، اما بهرحال توانست مخاطبین خود را پیدا کرده و به انضمام فروش نسخه های DVD ، به اثری موفق در گیشه مبدل گردد. در سالهای بعد خبر ساخت دنباله برای این فیلم کمدی بر سر زبان ها افتاد و بن استیلر در چند مرحله اعلام کرد که در فکر ساخت دنباله ای برای این فیلم است اما هنوز بر سر جزئیات داستان و فیلمنامه در حال همفکری است. در نهایت دومین قسمت از « زولندر » به فاصله 15 سال از اکران قسمت نخست به نمایش درآمد و به حدی اشفته است که باعث شده موفقیت نصفه و نیمه قسمت اول هم زیر سوال برود.

دِرک زولندر ( بن استیلر ) که سابقا یک مدل مشهور بوده، پس از مرگ همسرش انزوا و گوشه نشینی را پیشه کرده. پسرِ درک نیز به دلیل مشکلات روحی و شخصی درک به یک یتیم خانه در رم فرستاده می شود. در طرف دیگر، رقیب اصلی دِرک در دنیای مد به نام هانسل ( اوون ویلسون ) به دلیل جراحاتی که برداشته بود خود را بازنشسته کرده و زندگی سالمی ندارد. اما به به قتل رسیدن سلبریتی های مشهوری از جمله جاستین بیبر! باعث می شود تا پای یک مامور اینترپل به نام والنتینا ( پنه لوپه کروز ) به پرونده باز شود و البته دِرک و هانسل نیز درگیر ماجرای قتل ها شوند و...

مشکل اصلی « زولندر 2 » همان نکته ای است که استیلر در مصاحبه های چند سال اخیر به دفعات به آن اشاره کرده بود، یعنی فیلمنامه. « زولندر 2 » داستان مشخصی برای روایت ندارد و جزئیات آن تشکیل شده از اتفاقات بی مزه ای است که در کنار هم تشکیل یک فیلم را داده اند. در قسمت نخست این فیلم دِرک و هانسل حداقل داستانی نصفه و نیمه برای روایت داشتند و می شد آن را در قالب یک اثر کمدی تا حدودی پذیرفت. اما این انسجام حداقلی خط اصلی داستان در قسمت دوم جایش را به مجموعه ای از شوخی های نچسب داده که در کمال تعجب، هیچکدام از آنها نگرفته و به حدی ضعیف هستند که مایه حیرت طرفداران خواهد شد.

این شوخی ها که بازه های مختلفی اعم از فریاد و جنسیت را شامل می شوند، ابدا بدیع و خلاقانه نیستند و تیم نویسندگان که خود بن استیلر نیز یکی از آنهاست، مشخص نیست که در طی 15 سال گذشته چطور به جمع بندی رسیده اند که چنین حجمی از شوخی های تلف شده را در دل فیلم بگنجانند. در این میان نکته جالب در این است که فیلم گاهی به سراغ استفاده از موقعیت های کمیک و شوخی های قسمت نخست می رود و آنها را در قسمت دوم بازخوانی می کند که اتفاقاً این شوخی های قدیمی وضعیت بهتری نسبت به جدیدها دارند! در ادامه فیلم برای جبران کمبودهای داستانی اش متوسل به حضور کوتاه و افتخاری سلبریتی های مشهور جهان در فیلم شده که تعداد آنها به حدی هم زیاد است که تقریبا در بیشتر دقایق فیلم می توانید یکی از آنها را بیابید!

انبوه بازیگران مشهور فیلم در قسمت دوم چند مرحله از خودِ سابقشان در قسمت نخست « زولندر » عقب تر هستند. بن استیلر در « زولندر 2 » به شکل عجیبی بی مزه و غیرقابل تحمل است و اوون ویلسون نیز حرفی برای گفتن ندارد. پنه لوپه کروز هم که به جمع بازیگران فیلم پیوسته کاری به جز پیشبرد جوک های جنسی نداشته و حضورش در فیلم بیشتر از این بابت است که شخصیت های داستان او را دیده و یک مونولوگ جنسی درباره اش ادا نمایند! ویل فارل هم که مجددا ایفاگر نقش موگاتو در قسمت دوم بوده، توفیقی برای خندادن مخاطب بدست نمیاورد. در این میان حضور بندیکت کامبربچ در نقش یک دوجنسه که حضور کوتاهی در فیلم دارد باعث تعجب است.

« زولندر 2 » دنباله ای شکست خورده برای اثری محسوب می شود که قسمت اولش نیز کمدی نصفه و نیمه ای بود. « زولندر 2 » نه داستان جذابی دارد و نه موقعیت های طنزی که بتواند از مخاطب خنده بگیرد. فیلم تنها یک دوجین سلبریتی مشهور را که هرکدام حضور کوتاه و چند دقیقه ای در فیلم دارند را گردهم آورده تا شاید بتواند از این طریق مخاطبی برای خود دست و پا کند. شاید بهترین بخش مربوط به حضور جاستین بیبر در فیلم باشد که زود از دنیا می رود و از فیلم خارج می شود! تحمل « زولندر 2 » واقعا سخت و طاقت فرساست.