داستان یک آدم­نَکُش

راست و حسینی بگویم از پوسترها و بیلبوردهای فیلم کاملا می­دانستم با چه تیپ فیلمی مواجه هستم و خدا وکیلی فیلم هم یک نمونه خوب از گروه فیلم­هایی است که بهش اختصاص دارد. از صداقت کارگردان خوشم آمد، ادعای زیادی نکرده. یک فیلم متعلق به یک تیپ سینمایی (اصرار دارم نگویم ژانر چون به نظرم ژانر آن منظوری که من دارم را نمی­رساند) ساخته و در سبک و سیاقی که به آن تعلق دارد، بد هم نیست.
آدمکُش داستان یک آدمنکُش است که فکر می­کند آدمکُش است. فیلم داستان دکتر روانپزشک جوانی است (بهرام رادان) که برای نیروی انتظامی کار می­کند و به کمک استادش (افسانه بایگان) مشغول انجام تحقیقاتی برای کتابش است. او از طریق دوست قدیمی با نام مهندس حمید زاهدی (حامد بهداد) با زن جوان به نام رویا ملک­زاده (مهتاب کرامتی) که متهم و معترف به قتل است آشنا می­شود و تصمیم به نجات او می­گیرد و دست آخر هم نجاتش می­دهد.
چیزی که فیلم از همان ابتدا به شدت از آن رنج می­برد، نداشتن منطق داستانی است. چرا یک پزشک جوان که به بیننده باهوش و متعهد و سالم و ... معرفی می­شود و نشانه­ها حاکی از وجدان و مسئولیت پذیری و پاکی و ... است اصلا باید در خواست غیر قانونی دوست قدیمی که سالها از هم بی­خبر بودند را بپذیرد؟ چرا کسی که برای پلیس و پزشک قانونی کار می­کند و قطعا صبح تا شب با انواع پرونده­های پلیسی و جنایی و ... سر و کار دارد باید اینقدر ساده لوح باشد که هر حرفی را به سادگی و بدون هیچ گونه چون و چرا بپذیرد؟ دوستش برای او داستانی را تعریف می­کند و جناب آقای دکتر به راحتی می­پذیرد و حتی کوچکترین شَکی نمی­کند. از آن جالبتر این است که دوستش به او نمی­گوید زن بی­گناه است یا به او تهمت زدند و به فقط می­گوید بهت زده و شُک است از اینکه زن جوان چرا این کار را کرده و یک شبه قاتل شده اما دکتر از همان اولین دیدار مبنا را بر بی­گناهی زن گذاشته، با اینکه خود زن هم اصرتار بر قاتل بودن دارد، و در همان اولین لحظه که او را می­بیند با او از در بی­گناهی وارد می­شود و می­خواهد به هر قیمتی شده بی­گناهی او را ثابت کند. چرا؟ مشخص نیست. فیلم پر از ضد و نقیض است و نهایتا لحظاتی، به خصوص پایان فیلم، آدم با خودش فکر می­کند؛ خُب که چی؟! داستان به این سادگی و قابل پیش بینی را چرا اصلا اینقدر زحمت کشیدند و هزینه کردند و ساختند.

افسانه بایگان و بهرام رادان در فیلم آدمکُش

از همان ابتدا کاملا مشخص و واضح و روشن است که دوست دکتر، مهندس حمید زاهدی ، ریگی به کفشش است و چیزی را پنهان می­کند اما دکتر معصومانه و کودکانه، هیچ شَکی به او نمی­کند و در طول داستان هیچ جا، تا روشن شدن کامل همه چیز، هیچ سئوالی درباره دوستش برایش پیش نمی­آید.
دکتر برای نجات زن ریسک می­کند، قانون را زیر پا می­گذارد و بیمار را از تیمارستان فرار می­دهد و پنهان می­کند. اما در نهایت هیچ کس با این تخلف او برخوردی نمی­کند و انگار کشک است و هر کس اگر بتواند نهایتا بی­گناهی کسی را ثابت کند می­تواند او را از زندان و تیمارستان و ... فراری دهد و ...
از کسی که متهم به قتل 3 نفر است هیچ مراقبت و نگهبانی خاصی نمی­شود و دکتر به کمک دختر جوانی (لیلا اوتادی) که کلا هم معلوم نیست چه کاره است و به چه دلیلی نقش او در فیلم گذاشته شده، زن را بدون اینکه ما بفهمیم چه گونه، فرار می­دهد. و خلاصه فیلم از اول تا آخر بی منطق است و پسر از سوتی­های گُل درشت است و نهایتا وقتی فیلم تمام می­شود آدم از خودش می­پرسد چرا؟ چرا این فیلم ساخته شده؟ و البته بهتر بود نام فیلم را به جای آدمکُش می­گذاشتند آدمنکُش چون در داستان هیچ آدمکُشی وجود ندارد.
از دیگر نقاط ضعف فیلم بازی­های ضعیف و تکراری بازیگران آن است. بهرام رادان به تنها چیزی که شباهت ندارد یک دکتر باهوش و باوجدان است او بیشتر شبیه یک نوجوان پخمه و خِنگ است که ساده لوحانه می­خواهد ماجراجویی کند. معلوم نیست پزشک وسط آن همه گیر و گرفتاری، برو و بیا و فرار و ... کی وقت می­کند خودش را آنطور آلاگارسون کند و مثل مدل­های لباس هر دقیقه یک لباس آنچنانی تنش کند ؟!
حامد بهداد یکی از تکراری ترین بازی­هایش را به نمایش گذاشته و انگار خودش از بازی مصنوعی­اش غرق لذت است.
افسانه بایگان نسبت به دیگران بد نیست اما او هم بیشتر انگار دارد ادای یک خانم دکتر باتجربه را در می­آورد تا بازی کند و مثلا در صحنه­ای که متوجه می­شود شاگردش متهم را فراری داده بسیار ضعیف و مصنوعی بازی می­کند.
مهتاب کرامتی تقریبا وحشتناک است. بازی او به قدری ضعیف و نچسب است که آدم را شگف­زده می­کند.
و لیلا اوتادی تنها کاری که نمی­کند بازی است و اصلا معلوم نیست او چرا در فیلم است؟!!!
اما با همه اینها فیلم آدمکُش نقاط قوتی هم دارد. فیلم با همه ضعف­هایش بیننده را آزار نمی­دهد و این توان را دارد که مخاطب را تا آخرین لحظه بر روی صندلی بنشاند و شاید اگر برروی فیلمنامه بیشتر کار می­شد و کارگردانی قوی­تری داشت تبدیل به یک فیلم متوسط و جذاب می­شد. 

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]