بدون تعلیق، بدون قصه دراماتیک

وحید جلیلوند با «چهارشنبه 19 اردیبهشت» نشان داد به عنوان فیلمِ اولی، مهمتر از همه چیز، دغدغه مسائل اجتماعی دارد. فیلم اول او با یک تنش و شوک کوبنده شروع شد و شکاف موجود در جامعه را به وضوح نشان داد. جلیلوند نشان داد در بیان مسائل اجتماعی، صرفا به دنبال طرح مسئله یا نمایش روزمرگی‌های یک خانواده پایین شهری بدبختِ گاهی خوش (که نمونه های زیادی در سال های اخیر داشتیم) نیست، بلکه سینمای مورد علاقه‌اش، قهرمان دارد. قهرمانی که جرات داشته باشد و بر خلاف وضعیت موجود حرکت کند و درد داشته باشد و مسئله‌اش، مسئله‌ای انسانی باشد.

شاید ایراد اینجاست که جلیلوند با فیلم اولش، سطح توقع مخاطب را از خودش بالا برده و با شروع «بدون تاریخ بدون امضا» توقع داریم با فیلمی سرحال، قصه‌گو و خوش‌ریتم طرف باشیم. فیلمی که قهرمانی داشته باشد که با او همزادپنداری کنیم و مسئله‌اش مسئله ما بشود و دردش، درد ما.

«بدون تاریخ...»، اساسا فیلم سردی است. سرمایش را هم بیشتر از همه وامدار لوکیشن اصلی‌اش است. یک پزشکی قانونی با سردخانه و غسالخانه و . . . فضایی بی‌روح که حتی (مثلا) قهرمانش معلوم نیست مشکل‌ش با زندگی خودش چیست و چرا وقتی اطمینان ندارد، الکی دنبال دردسر می‌گردد؟

«بدون تاریخ بدون امضا» در زاویه دید هم تکلیف‌ش با خودش مشخص نیست. در ابتدای فیلم با دکتر «نریمان»(امیر آقایی) همراه می‌شویم، در نیمه‌ی فیلم به ناگهان از او جدا می‌شویم و باز دوباره به سراغ او می‌آییم.

نوید محمدزاده در فیلم بدون تاریخ بدون امضا

شخصیت‌پردازی نصفه و نیمه و انتخاب زندگی شخصی ساکن و بی‌روح دکتر نریمان، دست و پای فیلمساز را بسته و از این دکتر (مثلا) دردمند اجتماعی، بیشتر یک مرد مجرد اخته ساخته که انگار از خودش بدش می‌آید. مشکل اینجاست که دکتر نریمان، تا قبل از تصادف، هیچ درد اجتماعی نداشته و تازه بعد از تصادف، درهای مواجهه با مسائل اجتماعی به رویش باز می‌شود.

فیلم، قصه‌ای بسیار ساده و خطی دارد و هیچ گره‌افکنی ندارد و بی‌دلیل، بارها اطلاعاتی را که مخاطب می‌داند، برای او تکرار می‌کند و با ریتم کندش، لحظات خسته‌کننده‌ای را برای مخاطب رغم می‌زند.

جلیلوند با هوشمندی فراوان، به فیلم اولش، ساختاری اپیزودیک داد تا ریتم تند فیلم، به کمک تعلیق و گره افکنی‌اش بیاید. اما "بدون تاریخ بدون امضا" صرفا می‌تواند کشش و جذابیت یکی از اپیزودهای همان فیلم اول را داشته باشد. این فیلم نه تعلیق دارد و نه قهرمان. ولی پر است از دیالوگ‌های تکراری و موقعیت‌های بی‌ربط به خط اصلی قصه.

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]